Ditjes en datjes

©Pixabay

Met bewondering zag ik 70-plusser Jan allerlei gesprekken aanknopen.

Het ene moment vertelde hij honderduit over de Formule 1, het andere luisterde hij vol belangstelling naar een relaas over het voor de barbecue meegebrachte vlees.

Vlees afkomstig van een boer die zelf slachtte, meende ik op te vangen. Zoals ik wel meer opving. Zelf leverde ik namelijk nauwelijks een bijdrage aan de conversaties van het gemêleerde gezelschap.

Reden: ik beheers de kunst van het praten over koetjes en kalfjes niet. Weet nooit wat te zeggen... En dus ben ik niet goed in grote gezelschappen. Zeker niet wanneer ik het gros van de aanwezigen niet zo heel goed ken.

Alleen als een gespreksonderwerp me écht interesseert, kom ik los. Maar o wee als mijn gesprekspartner genoeg heeft van dat onderwerp... Dan stokt het gesprek onmiddellijk. Tenzij hij of zij blijft praten...
Ik verwacht niet het ‘small talk-kunstje’ ooit nog onder de knie te krijgen, maar kan er mee leven. Dat neemt niet weg dat ik het spijtig vind minder sympathiek over te komen dan ik (uiteraard) ben.

Iets meer ‘Jan’ zou daarom toch best fijn zijn.


25 juli 2018 gepubliceerd in de HS-krant

Burgemeester

Adriaan Hoogendoorn. ©Marc Jansen

Midden-Groningen heeft een nieuwe burgemeester: Adriaan Hoogendoorn.

Wij van de pers mochten vrijdag in een wat informele setting nader kennismaken.
Niet dat ik er verstand van heb, maar de 60-jarige Hoogendoorn lijkt mij wel opgewassen tegen zijn taak. Hij is meester in de rechten, heeft heel veel ambtelijke en de nodige bestuurlijke ervaring, wekt niet de indruk snel van slag te zijn en lijkt bovendien een sympathiek mens.

Dat een burgemeester behalve ‘dé burgemeester’ ook mens is, had ik als klein kind nog niet door. De burgemeester was in mijn ogen even onbereikbaar als bijvoorbeeld de koningin. Al zag ik de burgemeester nog wel eens in het echt, als ik van school langs het gemeentehuis naar huis liep bijvoorbeeld. De koningin kwam uitsluitend in de roddelbladen van mijn moeder en op de blikjes pepermunt van mijn oma voorbij...

Ook later bleef de burgemeester lange tijd ‘dé burgemeester’ voor me. Zelfs nog toen we een burgemeester hadden wiens kinderen op dezelfde school zaten als ik en hij lid was van dezelfde tennisvereniging als ik.

Dé burgemeester. Dat was die man die altijd in pak liep, gedistingeerd grijs was (zelfs z’n sik) en zo bijzonder welbespraakt was. Hij klonk ook anders dan wij. Had een ander accent.

Ik hield ontzag. Tot die keer dat ik moest invallen in zijn tennisteam; ik zal een jaar of 14, 15, 16 geweest zijn. Of ik goed gespeeld heb, weet ik niet meer. Ik betwijfel het.

Wel herinner ik me maar al te goed hoe hij zich na afloop, in de kleedkamer, ontdeed van zijn bezwete shirt. Wat bleek? Onze burgemeester was gewoon een wat te dikke man van middelbare leeftijd! De vader van 3 kinderen die ik kende. Een vader zoals de mijne... Aardige man wel.

18 juli 2018 gepubliceerd in de HS-krant

Hotel Zigterman

Hotel Zigterman in het Adriaan Tripbos. ©Marc Jansen

Vraag me niet om een inhoudelijk oordeel over ‘Hotel Zigterman’, het theaterspektakel in het Adriaan Tripbos. Daarvoor heb ik te weinig (geen) verstand van toneel; ik zou mezelf geen liefhebber willen noemen.

Ik houd het simpel: ‘Hotel Zigterman’ heeft me donderdag een heel leuke avond bezorgd. De belofte van een
humoristische voorstelling over een bruiloft in een hotel kwam volledig uit. Ik heb heel veel gelachen. Hardop zelfs, een zeldzaamheid in mijn geval.
Zelfs, of misschien wel juist, om de wat meer voorspelbare grappen in het stuk en het kolderieke optreden van de ‘keukenploeg’ moest ik lachen. Waarbij het stevig aangezette Groningse accent van enkele van de hoofdpersonen héél goed werkte. Omdat ze de voorstelling daarmee een geheel eigen, (Midden-)Groninger smoel gaven misschien, een ons-kent-ons-gevoel creëerden?
Ik was daarnaast onder de indruk van de totale ‘happening’, de productie zo u wilt. Van de aankomst bij het Tripbos (’Komt u voor de bruiloft?’) tot de wandeling terug naar de fiets over het met tientallen olielampen verlichte pad, van de corsages voor alle ‘bruiloftsgasten’ tot de dekens tegen de oprukkende kou; alles was perfect geregeld.
Het Adriaan Tripbos bleek bovendien een perfecte plek om handen en voeten te geven aan de hersenkronkels van auteur Jan Veldman. Waar anders had het bruidspaar per boot kunnen arriveren, hadden crossmotoren de bruiloft kunnen verstoren, hadden de ouders van de bruid een bizarre entree met jeep kunnen maken en hadden kikvorsmannen een staatsgevaarlijke gek kunnen oppakken?!
Voor herhaling vatbaar, wat mij - de niet toneelliefhebber - betreft.

11 juli 2018 gepubliceerd in de HS-krant

Bazen

We reden op de A7 richting Afsluitdijk, toen het verkeer kort na Heerenveen stokte. Alle weggebruikers werden door een elektronisch signaalbord gesommeerd de rechterweghelft te verlaten en links te gaan rijden.

Een lang lint was het snelle gevolg. Stilstaan, of hooguit stapvoets rijden.
Dit verleidde menig weggebruiker ertoe de linkerweghelft te verlaten, rechts de rij voorbij te snellen en zo laat mogelijk te ritsen. In een enkel geval met opgestoken middenvinger.
Het zou niet lang meer duren of er zou een serieuze file ontstaan, en de A7 zou weer eens het filenieuws halen.
Tót 2 circa 100 meter achter ons rijdende vrachtwagenchauffeurs ingrepen.
Naast elkaar de (tijdelijke) maximumsnelheid rijdend, of misschien zelfs iets langzamer, beletten ze de ongedurigen onder de weggebruikers de rechterweghelft te kiezen.
Ritsen was daarmee voor iedereen het devies geworden. En konden alle weggebruikers, niet alleen de ‘Sjonnies’, doorrijden. Langzaam, maar toch.
Hulde voor de truckers, derhalve.
Letterlijk en figuurlijk de bazen van de weg.

4 juli 2018 gepubliceerd in de HS-krant