E-bike

Toen we enige tijd geleden schreven dat elektrische fietsen steeds populairder worden, óók bij jonge(re) mensen, was de kritiek niet mals.

De criticasters vonden het maar niets zo’n e-bike. Misschien voor oudere mensen, of mensen met wat fysieke ongemakken, maar zeker niet voor gezonde, fitte, jonge mensen, meenden zij. Gewoon fietsen, geen aanstellerij. Niet lullen, maar poetsen... Zoiets.

Ik had op dat moment nog geen mening over e-bikes. Ik had nog nooit op een e-bike gereden. Ik was hoogstens in de veronderstelling dat fietsen op een e-bike nog maar weinig met fietsen te maken heeft. Ik meende het te kunnen vergelijken met rijden op een snorfiets.

Een vakantie op een van de Waddeneilanden later, weer ik beter. Op ons vakantieadres stond zo’n e-bike, gratis te gebruiken. En ik moet toegeven: ik vond het een hele ervaring. Ik heb heerlijk gefietst. Gefietst, ja. Want fietsen is het. Trap je niet, val je om... En je voelt ook gewoon druk op je benen.

Je hebt alleen wat hulp, trapondersteuning, die je naar believen kunt aanpassen. Ik kon kiezen uit ‘Eco’, ‘Normaal’ en ‘Boost’. Met de wind in de rug koos ik voor ‘Eco’, bij tegenwind voor ‘Normaal’. En was een duin heel hoog of steil, tikte ik ‘Boost’ aan.

Nogmaals; ik heb heerlijk gefietst in de vakantie. Zonder zware of verzuurde benen te krijgen. Waardoor we ook voor grotere afstanden en bij een flinke wind - vaak het geval op de Wadden - voor de fiets kozen. De auto lieten we staan.

Al met al hebben we meer bewogen dan een jaar eerder, toen we niet elektrisch fietsten en we de wind meer dan eens verfoeiden... Niet zo verkeerd, dacht ik.

Overigens heb ik zelf nog een gewone fiets. Die trapt maar zwaar, vind ik nu...

26 september 2018 gepubliceerd in de HS-krant

Champions League

Zoals ik me voor de zomer verheugde op het WK voetbal, heb ik nu ontzettend veel zin in het Champions League-seizoen.

Ik ben ook positief gestemd. Met Ajax en PSV zijn ‘we’ immers met onze beste (nog in Nederland actieve) spelers vertegenwoordigd op het miljoenenbal.

Ik ben heel benieuwd hoe nieuwe sterren als Frenkie de Jong - normaal houd ik er niet zo van als een speler zo bewierookt wordt, maar in zijn geval kan ik er heel goed tegen - Matthijs de Ligt en Steven Bergwijn het er op het allerhoogste niveau van afbrengen. Afgaande op de recente wedstrijd van Oranje tegen Frankrijk verwacht ik er veel van.

Wat me bovendien bevalt, is dat PSV-trainer Mark van Bommel niet voornemens is zich aan te passen aan de tegenstanders. De Eindhovenaren gaan ‘hun eigen spel’ spelen. Spel dat ook de defensie van Barcelona pijn kan doen. En lukt dat niet, wordt de ploeg in ieder geval op waarde geklopt.

Maar het kan natuurlijk ook allemaal tegenvallen. Zoals het WK voetbal qua kijkplezier ook niet meeviel. In dat licht bezien is het goed te weten dat dit stukje voor de aftrap van PSV’s wedstrijd (dinsdag om 18.55 uur!) geschreven is...

19 september 2018 gepubliceerd in de HS-krant

Pijn

©Wikimedia Commons

De pijn diende zich 24 jaar geleden voor het eerst aan.

Aanvankelijk uitsluitend ná de wedstrijd, in de liesstreek. Vervolgens was hij er ook tíjdens wedstrijden en trainingen. Weer later was hij er daags - of zelfs enkele dagen - na de wedstrijd en/ of training nog steeds.
En uiteindelijk was hij er altijd, overal in en rond het bekken. Ook als er niet gesport werd of was.
Maar binnenkort scheiden onze wegen, wordt de pijn uit mijn lijf gesneden. Ik krijg een heupprothese. Een nieuwe heup, van titanium.
Ik verheug me niet op operatie en revalidatie, maar word hier wel heel blij van. Ook al zal het best even wennen zijn. De pijn is in al die jaren toch een deel van mijn identiteit geworden.
Het hoort bij me dat ik moeite heb mijn veters te strikken, regelmatig de slaap niet kan vatten, ‘s ochtends nogal stram ben, nauwelijks fatsoenlijk kan bukken, niet langer dan een halfuur zonder overdreven hinder kan wandelen en het lijf voller en voller wordt.
Ik wijt deze klachten aan de artrose. Voor een belangrijk deel terecht, dat zeker. Daarover liet de vorige week gemaakte röntgenfoto weinig twijfel bestaan.
Maar, het kost me moeite dit op papier te zetten, ik ben inmiddels een man van middelbare leeftijd. En ouderdom komt met gebreken... Een nauwelijks te stoppen proces.
Hoewel? Dat ik zwaarder en zwaarder word, heeft niets met mijn leeftijd te maken. Het zou zelfs laf zijn dit volledig aan mijn fysieke beperkingen toe te schrijven. Daarvoor eet ik (te) graag lekker en regelmatig te veel.
Conclusie: dat alsmaar zwaarder worden, is een wél te stoppen proces. Zeker als ik straks wat vrijer kan bewegen.
Geen excuus meer.
Gelukkig is er een wachtlijst...

12 september 2018 gepubliceerd in de HS-krant