Klagen over regen

We hadden weer eens ‘echt Hollands weer’. Veel regen dus. Voor velen van ons, mezelf incluis, reden om flink te mopperen.

Heel erg logisch is dat niet. Door van ‘echt Hollands weer’ te spreken, geven we immers aan die regen heel normaal te vinden. En waarom zou je klagen over iets dat normaal is?

Het lijkt me ook niet waarschijnlijk dat Eskimo’s zich beklagen over de kou, of dat Ethiopiëers dag in dag uit lopen te emmeren over de hitte. Die volkeren wapenen zich tegen de omstandigheden, waar wij een regenpak verafschuwen omdat we erin gaan zweten of de capuchon onze kapsels ruïneert…

Gelukkig heb elk nadeel z’n voordeel. Wij hebben sinds zaterdag een zwembad in de tuin! Dat ‘ie slechts enkele centimeters diep is en precies voor de (veelgebruikte) zijdeur van de garage ligt, nemen we maar voor lief.

25 Januari 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.

Was dit oud nieuws?

Ik had al een column geschreven.

Over een op handen zijnde interne verhuizing. Omdat we de temperatuur op de huidige werkplek maar niet op orde krijgen.

Over hoe een van de collega’s tegen de voorgenomen verhuizing was omdat we nu zo’n mooi uitzicht hebben.

Over hoe deze collega zich bij een meerderheidsbesluit neerlegde en al snel constructief meedacht over de ideale inrichting van de nieuwe werkplek.

Over hoe hij daarmee een voorbeeld is voor de landelijke politiek. Ik schreef: ‘verkiezingsnederlaag accepteren en meedenken, in plaats van elkaars vliegen afvangen’…

Toen echter hoorde ik op de radio het nieuws over een bij Mussel neergestort ultralightvliegtuig. Ik vroeg nog ‘was dit oud nieuws?’, maar realiseerde me al snel dat dit een nogal onnozele vraag was.

Het was geen déjà vu. Het nieuws was zo nieuw als nieuws behoort te zijn. Helaas…

18 Januari 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Nieuwjaarsreceptie

De Nationale Karaktertest bevestigde enkele jaren geleden wat ik al wel wist: ik ben een waarnemer. Ik observeer en analyseer liever dan dat ik me manifesteer.

Prima karaktertype voor een stukjesschrijver, dunkt me. Echter, het gevaar een grijze muis te worden ligt op de loer. Niet voor niets heb ik me vier keer moeten voorstellen aan onze vorige directeur. Ik maak geen (blijvende) indruk…

Reden de voor mij verre van comfortabele setting van de nieuwjaarsreceptie te mijden. Tot vorige week. Omdat ik me heb voorgenomen om wat vaker uit mijn ‘comfort zone’ te treden (en omdat collega Herman zou voordragen uit eigen werk) heb ik de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Stadskanaal bezocht.

En hoewel ik opnieuw veelvuldig niet herkend werd, heb ik me wél vermaakt. Dankzij de mensen die wél blij waren me te zien (en de verhalen van Herman).

11 Januari 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.

In 140 woorden

Mijn chef vindt dat deze krant een column behoort te hebben.

Ik kan mijn zielenroerselen echter prima kwijt in de tot 140 tekens beperkte ruimte die Twitter me biedt. Behalve kort van memorie ben ik namelijk ook kort van stof.

Aan de andere kant: het is tijd om uit mijn ‘comfort zone’ te treden. Ik maak deze krant immers al weer bijna tien jaar (16 januari is het zover) op ongeveer dezelfde manier. Daarom vanaf deze week een column van mijn hand. Hierin zal ik vertellen wat ik vind, denk, voel, ruik en/ of heb beleefd.

Omdat ik niet in dit deel van de provincie Groningen woon, zullen er niet altijd raakvlakken zijn met deze regio. Evenmin durf ik de lezenswaardigheid van mijn verhaaltjes te garanderen. Vervelen zal ik u echter niet zo snel. Mijn columns tellen slechts 140 woorden.

4 Januari 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.