Vrij als een vogel

Dát was lang geleden… En wat vond ik het leuk!

Terwijl het voor vele tienduizenden mensen de normaalste zaak van de wereld is. Dagelijkse kost. Zonder erbij na te denken.

Sterker nog, ze zullen zich met regelmaat ergeren. Aan die grote bussen bijvoorbeeld. Of aan het weer. Of aan het transpireren dat het gevolg is van de pogingen op tijd te komen.

Ooit was ik een van hen. Maar inmiddels al heel lang niet meer. Ik heb daardoor een frisse blik. Zij het vertroebeld door oude sentimenten.

Voor het eerst sinds 1999 heb ik weer door de binnenstad van Groningen gefietst. Door de Oosterstraat, over het Kwinkeplein en door de Oude Boteringestraat. En ik genoot. Van de bedrijvigheid op straat, van het manoeuvreren langs stadsbussen en auto’s, én van de vrijheid. Ondanks al die drukte op straat, waande ik me namelijk compleet anoniem en daardoor zo vrij als een vogel.

En dat was fijn.

24 April 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Baard

“Moet je zo’n ding ook onderhouden?’

“Heb je ook baarden-shampoo?”

Deze levensvragen stelde collega A. maandag. Hij laat, na zich ruim 35 jaar dagelijks te hebben geschoren (‘eerst een kwartier elektrisch, daarna nat’), z’n baard staan. Gewoon, omdat ‘ie baarden mooi vindt, gezichtsbeharing weer helemaal ‘hip and happening’ is én hij die dagelijkse scheerbeurten beu is. Bovendien heeft zo’n baard wel iets artistiekerigs, een niet onbelangrijk argument voor de bassist van een jazz-formatie.

Bedankt voor de eer

Sociaal als hij is, probeerde A. zijn collega’s te overtuigen zijn voorbeeld te volgen. Ik heb bedankt voor de eer. Al was het maar omdat ik het niet kan maken mijn baard te laten staan. Ik probeer mijn vader er namelijk al vele jaren van te overtuigen zijn baard (sik) af te scheren.

Een argument dat meer gewicht in de schaal legt, is dat vrouwlief N. niet van baarden houdt. Gelukkig maar, want na een aantal dagen niet scheren blijkt al dat ik met een baard een nog dikkere kop heb dan normaal. En hij is nog grijs ook…

17 April 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Allerminst okselfris

Pfff…

De voorbije week was niet de beste week ooit in Huize Jansen.

Zowel mijn dochter als mijn zoon was nagenoeg de hele week ziek. Dochter I. probeerde het nog wel een dag, donderdag, maar moest dit ‘s nachts/ de volgende dag al weer bekopen met een flinke terugslag.

Bloedonderzoek

Het gekke was dat de twee totaal verschillende klachten hadden. Waar bij dochterlief vooral de maag opspeelde, had zoonlief met tegensputterende longen te kampen. Een mogelijke allergische reactie, oordeelde de huisarts over B’s klachten; de uitslag van het bloedonderzoek volgt.

Allerminst okselfris

Ondertussen voelde ondergetekende zich ook allerminst okselfris. En dus draaide het hele gezin maar weer eens op de liefhebbende zorg van echtgenote N./ mama. Of ze nu midden in de nacht braaksel op moest ruimen of overdag een verkwikkend kippensoepje bereidde, ze stond non-stop voor ons klaar. Zelfs nog toen ze zelf ook ziek werd…

Gelukkig wordt het nu écht lente.

10 April 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Veel te koud

Sneeuw in de achtertuin.

Om 07.34 uur ontving ik een WhatsApp-bericht met de tekst: ‘Het sneeuwt… Zou het wel doorgaan?’.

Een uur en 24 minuten – en zeker vijftien berichtjes over en weer – later, telefonisch uitsluitsel van de wedstrijdsecretaris: “Het is afgelast.”

Nadat vervolgens alle spelers geïnformeerd waren, was er iets van berusting. Vooral ook omdat het flink sneeuwde en het gras in de de achtertuin inmiddels onder een behoorlijk laag sneeuw bedekt ging.

Een uur à anderhalf later begon er echter toch iets te knagen. Het was opgehouden met sneeuwen en de zon deed haar werk: de sneeuw in onze – op het noorden gerichte – achtertuin was nagenoeg verdwenen.

Een half uur later een reactie op Facebook dat mijn onbehagen voedde: ‘Tja, ik reed net langs het veld Marc. Het veld is groen en het zonnetje schijnt…’

Later die dag keerden zoonlief B. en ik de wedstrijd FC Groningen onder 17 – ADO Den Haag al halverwege de rug toe. Veel te koud…

Maar toch jammer dat we zelf niet hoefden te voetballen…

3 April 2013 gepubliceerd in de HS-krant.