Duwtje in de rug

Op een kort adrenalinestootje na – de eerste zondag na onze laatste wedstrijd(en), bij de gedachte nog geen training voorbereid te hebben – heb ik het geen moment gemist. Sinds ik in Haren echter de wedstrijd FC Groningen tegen Getafe bezocht heb, is het gaan kriebelen. De zomerstop heeft nu wel lang genoeg geduurd, vind ik.

Incasseringsvermogen

Ik ben er weer klaar voor drie keer in de week bezig te zijn het trainen en coachen van dertien jongens van 11 en 12 jaar. Daarbij overweeg ik dit keer serieus flink te sleutelen aan het incasseringsvermogen van de heertjes voetballers. Uit respect voor de 169 mannen die in juli bijna 3500 kilometer door Frankrijk fietsen.

Machismo

Want waar enig machismo geen enkele profvoetballer vreemd lijkt te zijn, is de profwielrenner de echte bikkel. Tour de France-deelnemers kruipen na een val bij 50 à 60 kilometer per uur in no-time weer op de fiets. Desnoods met een gebroken sleutelbeen. Voetballers liggen een minuut te kronkelen na een duwtje in de rug (en een zachte val op het gras). Of nog erger: na de schijn van een duw…

31 Juli 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Vakantiefoto's

‘Niemand is tegenwoordig nog zo naïef om een briefje op het raam te plakken met de mededeling: We zijn tot eind augustus met vakantie’, stelde de politie onlangs in een persbericht. ‘Maar die voorzichtigheid is ver te zoeken op internet. Via Twitter, Hyves, Facebook en andere netwerken wordt enthousiast verslag gedaan van vakantiebelevenissen aan de Spaanse costa’s of waar dan ook.’

Tal van media pikten dit bericht op. Maar we lijken ons er weinig van aan te trekken. Vanuit alle delen van de wereld worden nog steeds volop vakantiefoto’s gepost. In veel gevallen zelfs met datum, tijdstip én temperatuur.

Zou het echt iets uitmaken (tijdens de vakantie) niets over de vakantie te twitteren of te facebooken?

Is het inbrekersgilde er niet juist in getraind de meest uiteenlopende vakantie-signalen op te pikken? Zoals dat lampje in dat ene huis dat elke avond om precies 22.03 uur aangaat. Of die lege oprit/ auto van de buren op die oprit? Of die afwezige caissière. Of het ontbreken van die wekelijkse column…

Goed hang- en sluitwerk, en oplettende buren, lijken me veel belangrijker.

En maar hopen er niets gebeurt.

24 Juli 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Tour de France

Ik herinner me analyses van Gerrie Knetemann op Radio Tour de France.

En hoe ik me, als ik op vakantie op de fiets (lekkere) broodjes en een krant – met alle klassementen! – ging/ moest halen, inbeeldde Laurent Fignon of Greg LeMond te zijn. Of dat handzame radiootje voor op het strand, een cadeautje van mijn vader, zelf een fanatiek volger van de Tour de France. Of de ‘Tour de Schans’, waarin mijn vriendjes en ik zo hard mogelijk door het dorp fietsten…

Zo lang ik me kan heugen, volg ik de Tour de France. Vroeger – zij aan zij met mijn vader – via de krant, op de radio en op de televisie, tegenwoordig via de krant, op de radio, op de televisie én via het internet.

Jargon

Voor een volger, zoals ik, is er weinig veranderd. Dacht ik. Aan het zo vertrouwde jargon – met kreten als chasse patate, op de kant zetten, een kwak geven, slechte benen hebben, linkeballen en een treintje – is echter zomaar het begrip lead-out man toegevoegd.

Een Engelse term in de Tour de France. Ik vind het niks.

17 Juli 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Paar minuten vertraging

Woensdagochtend, iets na half acht.

Komende vanaf de Hoofdstraat in Hoogezand, wil ik rechtsaf de Kerkstraat op. Het stoplicht (beter is: verkeerslicht) staat op groen en ik kan dus zonder problemen doorrijden.

Net voorbij de verkeerslichten, nog in de (haakse) bocht, sta ik echter al weer stil. Voor me staat een flink rij auto’s. Omdat, inderdaad, de brug over het Winschoterdiep open staat.

Even overweeg ik een ruk aan het stuur te geven en de Meint Veningastraat in te rijden, maar ik besluit geduld te betrachten.

Een paar minuten later komt de stoet weer in beweging en trek ook ik op. Niet veel verder – ik ben maximaal dertig meter opgeschoten – kan ik niet anders dan op de rem trappen. Nog een boot…

En dus nog een keer wachten. (Letterlijk) Trappelend van ongeduld ditmaal.

Die onrust bekruipt me opnieuw als ik ‘s middags rond half twee voor dezelfde brug sta te wachten.

Tot ik, eenmaal weer in beweging, al snel word ingehaald door een ambulance. En ik nog iets later, op mijn werkplek thuis, de volgende tweet voorbij zie komen: ‘Traumaheli nabij stadscentrum HS’.

Met het schaamrood op de kaken besef ik onmiddellijk dat die paar minuten vertraging mij niets maar dan ook helemaal niets konden deren.

Mij niet.

Hopelijk kwam de hulp voor die ander op tijd…

10 Juli 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Recalcitrant

NDC mediagroep, uitgever van onder meer deze krant, schrapt 250 van de 750 banen. Ik schreef er eerder over.

Donderdag werd iets meer duidelijk. Kort samengevat: er wordt gereorganiseerd, daarbij gaan arbeidsplaatsen verloren en wij mogen met z’n allen solliciteren op de baantjes die overblijven. Tot die tijd zijn wij potentieel boventallig.

Uiteraard is dit het gesprek van de dag op de werkvloer. Logisch. Begrijpelijk. Maar toch zet ik steevast de hakken in het zand als mijn collega’s erover beginnen. Word ik recalcitrant, weerspannig, onwillig… Niet omdat de ontslagdreiging mij niets doet, maar omdat het gefilosofeer me niet zint. Ik kan er niets mee.
Oordopjes

Gelukkig heb ik een smartphone met oordopjes en is de Tour de France begonnen. Kan ik lekker Radio Tour de France luisteren. Zoals ik ‘s avond ook graag naar Tour du Jour en de Avondetappe mag kijken.

Tenminste, zo lang het over de sport gaat. Zodra ze over dopinggebruik gaan filosoferen, haak ik af. Word ik recalcitrant, weerspannig, onwillig.

Ik ben, zo heb ik de laatste week geleerd, een feitenmens.

3 Juli 2013 gepubliceerd in de HS-krant.