Ontstressen

Schiermonnikoog. © Marc Jansen

Ons bedrijf heeft een huisje op Schiermonnikoog.

Eens per jaar kunnen we ons inschrijven voor het, tegen een zeer aantrekkelijke prijs, huren van dit huis (en een huisje in Schipborg). Loting bepaalt vervolgens wie de gelukkigen zijn.

Wij hoorden dit jaar tot de uitverkorenen; voor de tweede keer in dertien jaar. Hierdoor konden we de herfstvakantie – met uitzondering van de op het voetbal toegespitste zaterdagen – op Schiermonnikoog doorbrengen.

En het was een heerlijk weekje. Lekker uitgewaaid, zoals dat heet. Genieten van de rust, de ruimte (op het strand) en onze vrijheid. Zelfs het weer zat mee.

Ontstressen, noemen ze zo’n weekje ook wel. Al sloeg de stress bij heel veel vakantiegangers nog voor de thuiskomst al weer toe. Op de boot al, zelfs.

Al die mensen wilden én de mooiste plekjes bij het raam én als eerste verse koffie.

Einde vakantie(gevoel).

30 Oktober 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Gegroet

We kennen niet iedereen even goed.

In veel gevallen kennen we elkaars naam niet eens. Toch is het bij ons in de straat gebruik elkaar te groeten. Kleine moeite, groot gebaar.

Slechts één iemand lijkt het een te grote moeite te vinden ‘moi’, ‘hoi’ of ‘hallo’ te zeggen. Terwijl we elkaar met grote regelmaat tegenkomen bij het uitlaten van onze honden.

Blaffen

De weigering te groeten wordt waarschijnlijk ingegeven door het feit dat een van zijn/ haar twee honden steevast begint te blaffen als hij onze hond ziet. Gevolg: de straatgenoot loopt met een boog om mij en mijn hond heen, ondertussen sussende woordjes tegen de blaffende hond sprekend. Ik krijg hoogstens een vuile blik.

Terwijl ik echt niet mijn hond ben. Dat is namelijk een wat ouder wordende, steeds zwaardere, wat sullig exemplaar die geen enkele andere hond kwaad doet.

Waarmee ze toch wel heel veel op haar baasje lijkt…

23 Oktober 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Railrunner

Ik vind het ideaal: met de trein naar station Europapark, vijf minuten wandelen en we zijn in het stadion.

De laatste keer heb ik de terugreis echter als minder prettig ervaren. Niet de reis op zich, maar het wachten op de trein.

Allereerst onderstreepte een trio FC Groningen-supporters bij zijn zoektocht (en latere oversteek) naar het juiste perron nog maar eens de leus ‘alcohol maakt meer kapot dan je lief is’.

Vervolgens diende zich een groepje van tien à twintig door zeker evenveel in gele hesjes gestoken politiemannen en – vrouwen (ME?) begeleide AZ-supporters aan. Omdat een enkeling zich nogal manifesteerde, dreigde heel even escalatie.

Boze buitenwereld

In beide gevallen: daar sta je dan met je 11-jarige zoon… Wat te doen? Ik kwam niet verder dan me uit het gezichtsveld van de dronkenlappen c.q. agressievelingen te begeven en zoonlief af te schermen van de boze buitenwereld. Waarschijnlijk (ik weet het wel zeker) heb ik zelfs nog iets gezegd als: ‘’Zorg er voor dat je later nooit zó dronken wordt.”

Om even later opgelucht in de trein te stappen. Voor lief nemend dat ik voor zoonlief een te duur kaartje gekocht had. Even niet aan de Railrunner gedacht…

16 Oktober 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Wilgenplas

De Wilgenplas.

Op Facebook blijft mijn blik hangen bij een door Vrienden Van De Nieuwe Schans geplaatste foto van de Wilgenplas, het natuurzwembad – ik vermoed een zandafgraving voor de naastgelegen spoorlijn – waarin ik heb leren zwemmen.

Hoewel de foto van voor mijn geboorte is, komen tal van herinneringen boven.

Aan het steile, bochtige, door bomen omgeven en dus donkere (fiets)pad er naartoe bijvoorbeeld: zo hard mogelijk afdalen. Niet alleen omdat dat kon, maar ook om zo snel mogelijk naar het licht te fietsen.

Verder denk ik graag terug aan de badhokjes, de kiosk, de pogingen halt te houden aan het einde van de supersnelle (toch?) glijbaan, een doorzichtig rood badpak, de verschillende ligplekken voor de oudere jeugd en het jongere grut, de zwemvierdaagse én de legende van Moby Dick…

Van de waterkwaliteit herinner ik me niets. Of het er netjes was? Ik zou het echt niet weten…

Gevalletje selectief geheugen, vermoed ik.

Blij dat er zoiets is!

9 Oktober 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Zaterdag

Zomaar een zaterdag uit het leven van een jeugdvoetbaltrainer.

Uitslapen; tot 08.00 uur.

Ontbijten (havermout) met de krant (DvhN).

Douchen, trainingspak aan en de tijd doden met het lezen in een boek.

Om 10.05 uur in de auto. Even een speler en diens vader oppikken en richting voetbalveld.

Daar de ballen en andere benodigdheden pakken en wachten tot we compleet zijn.

Om 10.30 uur, als iedereen aanwezig is en iedereen een plaatsje in een auto gevonden heeft, kunnen we vertrekken.

Iets minder dan een uur later arriveren we op de plaats van bestemming. Naast Stadion Meerdijk in Emmen.

Weer een uur later begint de wedstrijd, die twee keer een halfuur (en een pauze) later afgelopen is.

Nadat iedereen gedoucht is en iets te eten of te drinken gekocht heeft, gaan we huiswaarts.

Rond 15.15 uur zijn we weer in Hoogezand.

Zin om nog heel veel te ondernemen hebben we niet. Nog maar even naar het voetbalveld dan, een ander jeugdteam zien.

Om 16.50 uur thuis.

Iets na 18.00 uur genieten van een smakelijke maaltijd.

Daarna een avondje bankhangen. Moe, maar voldaan.

Want met 8-0 gewonnen…

2 Oktober 2013 gepubliceerd in de HS-krant.