Twee eerdere ontmoetingen met de D1 van de enige Drentse betaald voetbalorganisatie hadden ons 4 punten opgeleverd. En ook ditmaal leken we een punt over te houden aan het duel met de Drenten.
Met nog 2 minuten op de klok stond het 1-1. Het spel had geruime tijd stil gelegen voor een blessurebehandeling van een van de tegenstanders, waarop de scheidsrechter besloot tot een scheidsrechtersbal.
Omdat onze keeper de bal op het moment van fluiten in bezit had, verzocht de arbiter de spits van de tegenstander de bal naar onze doelman te spelen. In plaats daarvan lobde de Drentse spits de bal over onze keeper.
In het lege doel…
Dat een 11- of 12-jarig voetballertje zoiets flikte, kan ik begrijpen. Zo’n joch moet immers nog heel veel leren; als voetballer én als mens.
Dat de scheidsrechter onvoldoende kennis van de spelregels bleek te hebben, zij hem vergeven. Ik kwam er ook pas later in de avond achter dat hij een doeltrap had moeten geven in plaats van een doelpunt toe te kennen.
Dat de ouders van de spelers van de tegenstander zonder een spoor van gene stonden te juichen, kan ik ook nog wel begrijpen. Ook al is het niet mijn stijl.
Ik snap het zelfs dat het begeleidingsteam van de Drentse bvo in de 5 resterende minuten (inclusief blessuretijd) zijn spelers niet de opdracht gaf ons vrij baan te geven voor de gelijkmaker. Zoals de staf van Jong Ajax 10 jaar geleden wél deed toen Jan Vertonghen per ongeluk (!) van grote afstand scoorde na een scheidsrechtersbal. Adrenaline doet gekke dingen met mensen. En het gaat immers, zoveel is duidelijk, gewoon om de knikkers. Ook bij de jeugd.
Maar dat diezelfde begeleiders een half uur na de wedstrijd nog steeds niet (durven te) erkennen dat een grens overschreden is, dat er valsgespeeld is, kan er bij mij niet in. Daar begrijp ik he-le-maal niets van…
En toch is er hoop voor de Drenten. Een van onze spelers mag zich namelijk verheugen in de warme belangstelling van juist deze ploeg. Ik hoop dat hij de overstap maakt. Niet voor ons, want wij zullen hem missen, maar voor die Drentse profclub.
Want misschien kan hij ze wat fatsoen bijbrengen.
En toch is er hoop voor de Drenten. Een van onze spelers mag zich namelijk verheugen in de warme belangstelling van juist deze ploeg. Ik hoop dat hij de overstap maakt. Niet voor ons, want wij zullen hem missen, maar voor die Drentse profclub.
Want misschien kan hij ze wat fatsoen bijbrengen.
Woensdag 29 april 2015 gepubliceerd in de HS-krant.
