Hoezo, Godenzonen? Jeugdspelers van Ajax zijn gewoon kinderen.
Kinderen die het spannend vinden te logeren bij onbekende mensen, op tweeënhalf uur rijden (met de bus) van huis.
Kinderen die zich klein maken als volwassen mannen met tatoeages op de onderarmen anti-Ajax-liederen zingen, zodra ze 9-jarige jongetjes in een Ajax-trainingspak waarnemen.
Kinderen die intens genieten van een uurtje bowlen.
Kinderen die stiekem lol hebben om het laten van scheten in het bed van het zoontje in hun ‘gastgezin’.
Kinderen die fonetisch meezingen met de laatste hits.
Kinderen die een witte snor hebben na het drinken van een glas melk.
Kinderen die heerlijk slapen onder een FC Groningen-dekbed.
Kinderen die niet van spruitjes houden ( wel van patat en pizza).
Kinderen die bij het afscheid ‘Tot Hyves’ roepen.
Kinderen die toevallig heel aardig tegen een bal kunnen trappen.
Kinderen om van te houden.
woensdag 29 augustus 2012
woensdag 22 augustus 2012
Jonge Ajacieden
Zoals bij de meeste Feyenoorders gaat mijn liefde voor díe club gepaard met een gevoel van afkeer tegen Ajax.
Ik kan oprecht genieten van bijvoorbeeld een nederlaag van of interne strubbelingen bij de Amsterdammers. Zoals ik me ook al snel erger aan een Ajax-treffer in de laatste minuut, een (al dan niet terecht gegeven) strafschop of de zogenaamde Amsterdamse bluf.
Het gaat echter niet zover dat ik de clubnaam Ajax niet over mijn lippen krijg, aan de Tweede Wereldoorlog gerelateerde scheldwoorden gebruik of de Amsterdammers Europees succes misgun.
Dat wij deze week onderdak bieden aan twee jonge Ajacieden – Ajax komt met zeventig pupillen naar Sappemeer om deel te nemen aan het Bosma & Schuur Jeugdtoernooi van HSC – bezorgt me dan ook geen enkele wroeging.
Misschien ben ik zelfs wel een beetje trots als onze logés over tien jaar doorbreken…
Ik kan oprecht genieten van bijvoorbeeld een nederlaag van of interne strubbelingen bij de Amsterdammers. Zoals ik me ook al snel erger aan een Ajax-treffer in de laatste minuut, een (al dan niet terecht gegeven) strafschop of de zogenaamde Amsterdamse bluf.
Het gaat echter niet zover dat ik de clubnaam Ajax niet over mijn lippen krijg, aan de Tweede Wereldoorlog gerelateerde scheldwoorden gebruik of de Amsterdammers Europees succes misgun.
Dat wij deze week onderdak bieden aan twee jonge Ajacieden – Ajax komt met zeventig pupillen naar Sappemeer om deel te nemen aan het Bosma & Schuur Jeugdtoernooi van HSC – bezorgt me dan ook geen enkele wroeging.
Misschien ben ik zelfs wel een beetje trots als onze logés over tien jaar doorbreken…
woensdag 15 augustus 2012
Olympische Spelen
Sport is prachtig. Dat hebben de zondag afgesloten Olympische Spelen maar weer eens bewezen.
Als sportliefhebber had ik die bevestiging natuurlijk helemaal niet nodig. De ‘Spelen’ hebben echter toch iets helder gemaakt: sport is pas echt mooi als het ‘om de knikkers’ gaat. Er moet iets op het spel staan.
Zo vond ik de dressuurfinale van de Olympische Spelen vele malen boeiender dan het op hetzelfde moment gespeelde vriendschappelijke duel van RKC Waalwijk met Getafe. Terwijl ik toch echt meer met voetbal dan met paardensport heb.
Chauvinistische gevoelens geven die sportbeleving een extra boost. De prestaties van sterren als Usain Bolt en David Rudisha waren fantastisch. Maar de gouden medailles van Ranomi, Epke, Dorian, Marianne en de hockeyedames waren (voor mij) de kersen op de taart. En Adelinde verdiende ook een gouden plak! Niet die Britse met die Franse naam…
Als sportliefhebber had ik die bevestiging natuurlijk helemaal niet nodig. De ‘Spelen’ hebben echter toch iets helder gemaakt: sport is pas echt mooi als het ‘om de knikkers’ gaat. Er moet iets op het spel staan.
Zo vond ik de dressuurfinale van de Olympische Spelen vele malen boeiender dan het op hetzelfde moment gespeelde vriendschappelijke duel van RKC Waalwijk met Getafe. Terwijl ik toch echt meer met voetbal dan met paardensport heb.
Chauvinistische gevoelens geven die sportbeleving een extra boost. De prestaties van sterren als Usain Bolt en David Rudisha waren fantastisch. Maar de gouden medailles van Ranomi, Epke, Dorian, Marianne en de hockeyedames waren (voor mij) de kersen op de taart. En Adelinde verdiende ook een gouden plak! Niet die Britse met die Franse naam…
Abonneren op:
Posts (Atom)