Digitale muziekdienst

‘Pappa is blijven hangen aan de sixties/‘Pappa is blijven steken in de tijd/ ‘Pappa werd niet ouder/ Dan de flowerpower’

Spotify ‘vertelt’ me dat ik heb geluisterd naar Talk Talk, The Smiths, Radiohead, Pearl Jam, Urban Dance Squad, The Cure, World Party, The Cult, The Waterboys, Lenny Kravitz, The Smashin Pumpkins, Nirvana, Pearl Jam en Faith No More.

De digitale muziekdienst laat me daarmee onverbiddelijk weten dat mijn muzieksmaak zich na de jaren ‘90 niet heeft doorontwikkeld.

Zeker, ik heb ook naar enkele jongere bands/ artiesten geluisterd. Maar DeWolff, Alabama Shakes, Blaudzun, Kodaline, Di-Rect en The Black Keys maken stuk voor stuk muziek die ook enkele decennia geleden gemaakt had kunnen worden.

Conclusie (op een zeer regenachtige, deprimerende vrijdag): ik ben daadwerkelijk die veertiger die ik volgens mijn paspoort ook ben.

Of, zoals Paul van Vliet het zou zingen:

‘Pappa is blijven hangen aan de nineties’/ ‘Pappa is blijven steken in de tijd/ ‘Pappa werd niet ouder’/ ‘Dan de grunge’.

26 Juni 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Altijd iets te klagen

De eerste echt warme dag van het jaar moest nog op gang komen en daar was ‘ie al: “Zouden we hier vandaag ook last van de warmte krijgen?”

Voor de duidelijkheid, het was maandag 09.06 uur… (en zo warm zou het die dag helemaal niet worden).

Typisch Hollands… Wij hebben immers altijd iets te klagen. Over het weer, over de baas, over de politiek, over de verrichtingen van ons favoriete sportteam… Je kunt het zo gek niet bedenken of wij klagen erover (klaagt hij).

Vakantiebestemming

Wie nog een vakantiebestemming zoekt, doet er mijns inziens dan ook verstandig aan vooral geen beoordelingssites te bezoeken. Wie dat toch van plan is, moet zich (denk ik) te allen tijde bedenken dat klachten als ‘Service laat te wensen over. Geen belboy voor je koffers bij aankomst’ en ‘Kamers zijn schoon, maar kaal’ afkomstig zijn van dezelfde mensen als degenen die klagen over temperaturen van 30 graden kort voor de langste dag…

19 Juni 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Teleurstelling

Het is nooit leuk een ander teleur te stellen, verdriet te bezorgen. Nog vervelender wordt het wanneer de teleurgestelde een kind is.

Als jeugdtrainer bij een club met heel veel jeugdleden ontkom je er niet aan. Zeker in de maand juni niet. Na afloop van iedere voetbaljaargang maakt een grote groep voetballertjes immers de overstap naar een andere leeftijdscategorie. Ook dienen zich nieuwe leden aan en haken bestaande leden af.

Geselecteerd

Gevolg: er moeten nieuwe teams samengesteld worden. Maar omdat voor ieder team slechts een beperkt aantal plaatsen te vergeven is, moet geselecteerd worden. In plaats van totaal objectieve maatstaven als geboortedatum, lengte of gewicht, worden daarvoor in de regel criteria als kwaliteit en potentie gehanteerd. Criteria zonder onder- en bovengrens. Waarbij persoonlijke voorkeuren ook nog eens een rol spelen. Want waar de ene trainer idolaat is van een rechtsback met grote ‘voetbalkwaliteiten’, noemt de andere oefenmeester diezelfde back ‘verdedigend zwak’…

De uitkomst van zo’n selectieprocedure laat zich al met al moeilijk voorspellen. Waardoor ieder jaar opnieuw enkele jongens en meisjes (en hun ouders) een teleurstelling weg te slikken hebben. Niet leuk.

12 Juni gepubliceerd in de HS-krant.

Tegenvallers

Een ongeluk(je) komt zelden alleen.

Het begon ermee toen onze negen jaar oude (jonge?) verwarmingsketel het begaf.

Omdat vervanging van het getroffen onderdeel – de warmtewisselaar – toch ook al prijzig zou zijn, besloten we voor een nieuwe ketel te gaan. We kozen daarbij voor de op korte termijn goedkoopste optie: leasen.

Kort na de installatie van de nieuwe ketel, gaf de oven er de brui aan. ‘We kunnen ook wel zonder’, dachten we eerst nog. Maar al snel bleek een leven zonder lasagne, visschotel of stokbroodjes niet onze voorkeur te genieten.

Gelukkig bleek in dit geval reparatie én mogelijk én financieel aantrekkelijk(er) te zijn.

Laatste tegenvaller in lijn

De voorlopig laatste tegenvaller in lijn betrof de grasmaaier. Halverwege ons niet heel grote grasveld hield het apparaat er mee op. Omdat ik al vele jaren op het onding had gemopperd, besloten we onmiddellijk een nieuwe te kopen; niet te duur, niet te groot.

De nieuwe grasmaaier moest – het gras was al flink gegroeid – meteen uitgeprobeerd worden. Dus: stekker in het stopcontact en maaien maar.

Zou je denken… Maar er gebeurde helemaal niets. Tot ik, ten einde raad, een ander stopcontact probeerde…

5 Juni 2013 gepubliceerd in de HS-krant.