Ieder pondje

Foto: Pixabay

Behalve ouder word ik steeds grijzer en vooral ook zwaarder en zwaarder.

Hoewel ik het laatste het liefst volledig zou toeschrijven aan mijn versleten heup en het daarmee gepaard gaande onvermogen aan (duur)sport te doen, weet ik heus wel dat er nog een oorzaak is. Zoals een oud gezegd luidt: ieder pondje gaat door het mondje. En ik houd nogal van lekker eten. Ik ben ook heel goed in (te) veel eten.

Dus toen we op uitnodiging van mijn ouders zeer luxe uit eten gingen, was ik gewaarschuwd vooraf goed (lees: genoeg) te eten. De verwachting was (waarschijnlijk terecht) dat ik niet genoeg zou hebben aan de ‘kleine hapjes’ die geserveerd zouden worden.

Niets was echter minder waar. Ik heb met volle teugen genoten van achtereenvolgens amuse, voorgerecht, tussengerecht, hoofdgerecht en dessert. Vooral de gravad lachs (of lax) – een Scandinavisch gerecht, las ik later – en de salade niçoise konden mij bijzonder bekoren.

Of het voldoende (qua hoeveelheid) was, deed eigenlijk helemaal niet ter zake. Omdat iedere hap zo de moeite waard was de tijd voor te nemen.

Woensdag 28 maart 2018 gepubliceerd in de HS-krant.

Ontdekkingsreis

Samen met collega’s van andere media en enkele bestuurders met de Harmanni 94 van het Nationaal Bus Museum over klei, zand en veen getoerd.

In het kader van een ‘ontdekkingsreis’ door de nieuwe gemeente Midden-Groningen, een ideetje van Marketing Midden-Groningen.

En een ontdekkingsreis was het. Dat met de naam Borgweg niet naar een borg maar naar het borgen tegen water – met links het Gorecht en rechts Fivelingo – verwezen wordt, was mij bijvoorbeeld totaal onbekend. Hesselinkslaan in Westerbroek kende ik evenmin. En ik wist ook niet dat het water in Borgmeren tot 22 meter diep is, er ooit een borg (Klein Martijn, een verwijzing naar de Martinitoren) in Harkstede stond en Scharmer een kruisherenklooster had.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat ‘we’ hier drieduizend jaar geleden al een Flevomeer hadden? Onbekend. Dat Lageland letterlijk het laagste plekje van de provincie Groningen is? Geen idee. Dat een (meanderende) weg óver de bodem van het riviertje de Fivel voert? Verbazingwekkend. Dat vijftien generaties boerden in boerderij Hoog Hammen (van ‘Hollands Hoop’). Wist ik niet. Dat de Fraeylemaborg, zoals het een echte Groninger borg betaamt, twee grachten heeft. Nooit erg in gehad.

Marketing Midden-Groningen en reisleider/ gids Jan Helmers worden bedankt. Ik weet bar weinig. Wat een trieste ‘ontdekking’.

Jan Helmers vertelt over de Fraeylemaborg. Foto: Marc Jansen

Woensdag 21 december 2018 gepubliceerd in de HS-krant

De Cirkel

Online winkelen wordt steeds populairder. Bij ons thuis ook. Zeker nu beide kinderen een bijbaantje hebben, gaat er bijna geen dag voorbij dat er niet een wit busje iets komt bezorgen.

Na mijn meest recente online aankoop viel me op dat ik bij het eerstvolgende internetbezoek vooral advertenties zag voor producten die op mijn zoektocht voorbij gekomen waren. Dat dit internetbezoek op de laptop plaatsvond, terwijl ik voor de online aankoop de telefoon gebruikt had, bleek daarbij niet relevant.

Het deed me sterk denken aan ‘De Cirkel’ van Dave Eggers, een boek dat ik las in 2014 – ik ben zo iemand die de aanschafdatum in het boek schrijft. In deze roman krijgt een jonge vrouw een baan bij De Cirkel, het machtigste internetbedrijf ter wereld. De persoonlijke e-mails van de gebruikers, hun sociale media, betalingsverkeer en aankopen zijn met elkaar verbonden door een universeel besturingsprogramma. Het uiteindelijke doel is het rondmaken van de cirkel, volledige kennis van elke burger hebben.

Hoewel dit verhaal is ontsproten aan iemands fantasie, zou ik iedere telefoon-/ internet-/ social media-verslaafde willen aanraden dit boek te lezen. Omdat Eggers ‘hersenspinsels’ en de werkelijkheid helemaal niet (meer) zover uiteen liggen…

En voor de niet-lezers onder ons: het boek is verfilmd. Met hoofdrollen voor onder anderen Emma Watson en Tom Hanks.

14 maart 2018 gepubliceerd in de HS-krant.

Gaatjes

We arriveerden pas om 15.11 uur. Terwijl we om 15.10 uur verwacht werden.

Te laat dus. Mijn schuld. Ik had 15.30 uur in mijn ‘systeem’. Zag al de hele dag tegen dat tijdstip op.

Een vergissing zonder erg, zouden de Vlamingen zeggen. Dat zagen we meteen. De wachtkamer zat stampvol. Het was dan ook niet veel later dat we het overbekende ‘het loopt iets uit’ hoorden.

We waren ondertussen gaan zitten. Op van die stoelen die net niet echt comfortabel zijn. Ik bladerde wat door een of ander lifstylemagazine (de editie november/ december), met een half oor bij de conversatie van andere wachtenden.

Ik wilde niet luisteren, maar werd ertoe gedwongen. Verder was er namelijk nauwelijks geluid. Geen achtergrondmuziekje, geen werkgeluiden. Slechts het omslaan van een krantenpagina of een zacht kuchen verbrak de stilte. En het gegiechel van de kinderen, die (uiteraard) hun telefoons paraat hadden.

Een half uur na binnenkomst waren we aan de beurt. “Geen gaatjes. Alleen wat tandsteen. Dat haal ik even weg”, luidde het verdict over mijn gebit.

En even later stonden we weer buiten. Ik had niet eens tijd gehad om alle gaatjes in het systeemplafond te tellen.

7 maart 2018 gepubliceerd in de HS-krant

Online

“We gaan vooral heel veel doen”, zegt cursusleider Anita. Ze voegt al snel de daad bij het woord en stuurt ons weg. In tweetallen. Met de opdracht twee filmpjes te maken. Waarbij de één filmt en de ander vertelt wie hij of zij is en wat hij of zij hoopt te leren. En vice versa. Tijd om het spannend te vinden, is er niet. Met de billen bloot, heet dat.

Terug in de instructieruimte worden de filmpjes besproken. Cursusleider Anita benadrukt wat goed is, benoemt wat niet deugt en legt uit hoe een en ander beter kan. Ze beoordeelt wel, maar veroordeelt niet.

Dan is het tijd om te monteren. En opnieuw: meteen aan de bak. De uitdaging is een filmpje te maken met tenminste vijf shots en het liefst ook een quote. Paniek? Stress? Geen sprake van. Of misschien: geen tijd voor. Twintig minuten later moeten we terug zijn.

Wat volgt, is een kort (4 minuten en 58 seconden) door cursusleider Anita gemaakt instructiefilmpje over de app iMovie. Waarna we, ieder voor zich, aan de slag moeten met onze video’s. Aan de slag mógen. Want we willen door, vooruit, leren.

Amper vijftien minuten later we bekijken het resultaat. Cursusleider Anita toont zich enthousiast, stuurt bij waar nodig en vraagt ons voor de ‘terugkomdag’ een video te maken waarin we al het geleerde toepassen. We verheugen ons erop. Kunnen niet wachten. Hup. Gaan met die banaan!

Maar dat was vorige week. Vandaag is het stressen geblazen. Mijn filmpje is online… Met dank aan een heel geduldige Anouk Keizer.

28 februari 2018 gepubliceerd in de HS-krant.