Te laat dus. Mijn schuld. Ik had 15.30 uur in mijn ‘systeem’. Zag al de hele dag tegen dat tijdstip op.
Een vergissing zonder erg, zouden de Vlamingen zeggen. Dat zagen we meteen. De wachtkamer zat stampvol. Het was dan ook niet veel later dat we het overbekende ‘het loopt iets uit’ hoorden.
We waren ondertussen gaan zitten. Op van die stoelen die net niet echt comfortabel zijn. Ik bladerde wat door een of ander lifstylemagazine (de editie november/ december), met een half oor bij de conversatie van andere wachtenden.
Ik wilde niet luisteren, maar werd ertoe gedwongen. Verder was er namelijk nauwelijks geluid. Geen achtergrondmuziekje, geen werkgeluiden. Slechts het omslaan van een krantenpagina of een zacht kuchen verbrak de stilte. En het gegiechel van de kinderen, die (uiteraard) hun telefoons paraat hadden.
Een half uur na binnenkomst waren we aan de beurt. “Geen gaatjes. Alleen wat tandsteen. Dat haal ik even weg”, luidde het verdict over mijn gebit.
En even later stonden we weer buiten. Ik had niet eens tijd gehad om alle gaatjes in het systeemplafond te tellen.
7 maart 2018 gepubliceerd in de HS-krant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten