Burgemeester

Adriaan Hoogendoorn. ©Marc Jansen

Midden-Groningen heeft een nieuwe burgemeester: Adriaan Hoogendoorn.

Wij van de pers mochten vrijdag in een wat informele setting nader kennismaken.
Niet dat ik er verstand van heb, maar de 60-jarige Hoogendoorn lijkt mij wel opgewassen tegen zijn taak. Hij is meester in de rechten, heeft heel veel ambtelijke en de nodige bestuurlijke ervaring, wekt niet de indruk snel van slag te zijn en lijkt bovendien een sympathiek mens.

Dat een burgemeester behalve ‘dé burgemeester’ ook mens is, had ik als klein kind nog niet door. De burgemeester was in mijn ogen even onbereikbaar als bijvoorbeeld de koningin. Al zag ik de burgemeester nog wel eens in het echt, als ik van school langs het gemeentehuis naar huis liep bijvoorbeeld. De koningin kwam uitsluitend in de roddelbladen van mijn moeder en op de blikjes pepermunt van mijn oma voorbij...

Ook later bleef de burgemeester lange tijd ‘dé burgemeester’ voor me. Zelfs nog toen we een burgemeester hadden wiens kinderen op dezelfde school zaten als ik en hij lid was van dezelfde tennisvereniging als ik.

Dé burgemeester. Dat was die man die altijd in pak liep, gedistingeerd grijs was (zelfs z’n sik) en zo bijzonder welbespraakt was. Hij klonk ook anders dan wij. Had een ander accent.

Ik hield ontzag. Tot die keer dat ik moest invallen in zijn tennisteam; ik zal een jaar of 14, 15, 16 geweest zijn. Of ik goed gespeeld heb, weet ik niet meer. Ik betwijfel het.

Wel herinner ik me maar al te goed hoe hij zich na afloop, in de kleedkamer, ontdeed van zijn bezwete shirt. Wat bleek? Onze burgemeester was gewoon een wat te dikke man van middelbare leeftijd! De vader van 3 kinderen die ik kende. Een vader zoals de mijne... Aardige man wel.

18 juli 2018 gepubliceerd in de HS-krant