De criticasters vonden het maar niets zo’n e-bike. Misschien voor oudere mensen, of mensen met wat fysieke ongemakken, maar zeker niet voor gezonde, fitte, jonge mensen, meenden zij. Gewoon fietsen, geen aanstellerij. Niet lullen, maar poetsen... Zoiets.
Ik had op dat moment nog geen mening over e-bikes. Ik had nog nooit op een e-bike gereden. Ik was hoogstens in de veronderstelling dat fietsen op een e-bike nog maar weinig met fietsen te maken heeft. Ik meende het te kunnen vergelijken met rijden op een snorfiets.
Een vakantie op een van de Waddeneilanden later, weer ik beter. Op ons vakantieadres stond zo’n e-bike, gratis te gebruiken. En ik moet toegeven: ik vond het een hele ervaring. Ik heb heerlijk gefietst. Gefietst, ja. Want fietsen is het. Trap je niet, val je om... En je voelt ook gewoon druk op je benen.
Je hebt alleen wat hulp, trapondersteuning, die je naar believen kunt aanpassen. Ik kon kiezen uit ‘Eco’, ‘Normaal’ en ‘Boost’. Met de wind in de rug koos ik voor ‘Eco’, bij tegenwind voor ‘Normaal’. En was een duin heel hoog of steil, tikte ik ‘Boost’ aan.
Nogmaals; ik heb heerlijk gefietst in de vakantie. Zonder zware of verzuurde benen te krijgen. Waardoor we ook voor grotere afstanden en bij een flinke wind - vaak het geval op de Wadden - voor de fiets kozen. De auto lieten we staan.
Al met al hebben we meer bewogen dan een jaar eerder, toen we niet elektrisch fietsten en we de wind meer dan eens verfoeiden... Niet zo verkeerd, dacht ik.
Overigens heb ik zelf nog een gewone fiets. Die trapt maar zwaar, vind ik nu...
26 september 2018 gepubliceerd in de HS-krant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten