Rampscenario's

Tower Bridge in Londen.

Mijn wederhelft N. bracht vorige week een kort bezoek aan Londen.

Op de avond dat ze terug zou keren, rond de klok van zevenen, belde ze: “Onze vlucht is gecanceld. Ik weet niet wanneer we wel vliegen.”

Kan gebeuren, natuurlijk. En bepaald geen onoverkomelijke kwestie. Dat wist ik maar al te goed. Maar ratio en emotie gaan niet altijd hand in hand. En dus spookten allerlei rampscenario’s door het hoofd, bijvoorbeeld over doorgewinterde criminelen die wel raad wisten met ontredderde toeristen, en voelde het bed die nacht ineens wel heel erg groot en ontzettend leeg. Terwijl het net zo groot en leeg was als de nacht ervoor…

Uiteindelijk kwam alles goed. En lagen we bijna 24 uur later dan gepland weer samen in ons knusse bed. En dacht ik aan al die mensen van wie de partner nooit meer terugkeert…

19 December 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.

Kop niet in het zand

Nee, ik steek mijn kop niet in het zand.

En ja, ook ik ben vreselijk geschrokken van de dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen uit Almere.

Een man even oud als ik… Een vader, net als ik. Een voetballiefhebber, net als ik. Een vrijwilliger, net als ik. Doodgetrapt door enkele pubers die vonden dat hij, vermoed ik, een aantal onjuiste beslissingen genomen had.

Ik weiger echter te geloven dat agressie op en en rond de voetbalvelden een voetbalprobleem is. Evenmin is hier – zoals Geert Wilders meent – sprake van een een probleem met een specifieke bevolkingsgroep.

Het probleem is vele malen groter. De voetballerij is namelijk een afspiegeling van de maatschappij. Alle lagen van de bevolking zijn erin vertegenwoordigd. Van jong tot oud, van arm tot rijk en van wit tot zwart.

En met z’n allen zijn we verdraaid intolerant geworden.

12 December 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Ontspannen

De een ontspant in de sauna. De ander maakt een boswandeling. Ik vond mijn ontspanning zaterdag, zoals wel vaker, bij het voetballen.

Het begon, niet eens zo heel vroeg, met de wedstrijd van ‘mijn’ pupillenteam. Vervolgens, na mijn zoon naar een kinderfeestje te hebben gebracht en de supermarkt te hebben bezocht waar een Zwarte Piet rondliep met verdacht veel gelijkenis met mijn dochter, een wedstrijdje van de B1 meegepikt. Daarbij, uiteraard, gewichtige taal bezigend over te weinig vooruit verdedigende verdedigers en te statische spitsen.

Enkele uren later, na te hebben gegeten en zoonlief te hebben opgehaald, Eredivisie Live gekeken. Drie wedstrijden tegelijkertijd, al zappend. Terwijl vrouw- en zoonlief een spelletje deden en dochterlief op haar favoriete plek, achter de laptop, zat.

Het meest ontspannen was ik na de 3-1 van Ajax. Tot mijn vrouw me met een zacht “Maharc” wekte.

5 December 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.