Verslaggevers

De al heel lang geleden aangekondigde reorganisatie is eindelijk doorgevoerd.

Sinds donderdag ben ik eindredacteur – vormgever in het cluster Groningen van de weekbladenredactie van NDC mediagroep.

Als zodanig blijf ik eindverantwoordelijk voor de redactionele invulling van de HS-krant (en draag ik gedeelde verantwoordelijkheid voor twee andere kranten). Meer dan voor donderdag zal ik echter aan mijn bureau gekluisterd zijn. Voor interviews, reportages en sfeerverslagen kan/ moet ik gebruik maken van de diensten van een drietal verslaggevers. Verslaggevers die niet onbeperkt inzetbaar zijn.

Al was het maar omdat ze niet alle drie fulltime werken. Maar vooral ook mijn collega-eindredacteuren op dezelfde manier dienen te werken als ik. En dus dezelfde drie verslaggevers in dienen te zetten…

Knokken

Dat wordt dus plannen geblazen. En zeker ook keuzes maken. Misschien moeten we zelfs wel knokken om de inzet van de verslaggevers. Want het mooie van die verslaggevers is dat ze hun sporen in de journalistiek stuk voor stuk verdiend hebben. Ze zijn welhaast een garantie voor kwaliteit.

Extra pre voor de HS-krant is dat twee van de verslaggevers woonachtig zijn in het verspreidingsgebied. En daardoor een soort van vanzelfsprekende belangstelling hebben voor wat er speelt in deze regio.

Om in knoktermen te blijven: we staan op punten voor.

27 November 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Koetjes en kalfjes

Over koetjes en kalfjes praten.

Een kunst die ik niet beheers. Ik doe m’n best, maar het lukt me niet.

Na dé openingsvraag ‘alles goed?’ (of: ‘hoe is ‘t?’) lukt het me nog net te informeren naar bijvoorbeeld de ontwikkelingen op het werk, de kinderen of de verrichtingen op het sportveld, maar daarna stokt het.

Ik weet simpelweg niets te berde te brengen. Misschien gek voor iemand die (een deel van zijn brood) verdient met het stellen van vragen, maar ik kan slecht inschatten wat ik tijdens zo’n onderonsje wel en wat ik niet kan vragen. Ben bang te snel te serieus te zijn.

Ergo: ik mis de vaardigheid de toon van een gesprek licht te houden.

Andersom raken mijn gesprekspartners ook snel op mij uitgekeken. Kennelijk mankeert er ook iets aan mijn antwoorden. Zijn ze te kort? Te stellig? Korzelig? Te cynisch? Straal ik te wienig openheid uit? Of vertel ik het gewoon niet boeiend genoeg?

Er is één uitzondering. Waar het de sport, meer precies het voetbal, betreft, praat ik als Brugman. Heeft met passie te maken, vermoed ik.

Maar ik echt wel breder geïnteresseerd, hoor. Het komt er alleen wat beroerd uit.

20 November 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Sint Maarten

De opbrengst. © Marc Jansen

Als kind had ik er niet zo heel veel mee.

Waarschijnlijk omdat er dan geen voetbaltraining was. Of omdat ik op jonge leeftijd al doorhad dat de snoeptrommel bij ons thuis toch wel goed gevuld was…

Maar als vader vond ik Sint Maarten prachtig. Vooral toen de kinderen nog klein waren, ze steevast vol trots hun lampion presenteerden en ik ze nog moest (mocht!) vergezellen op hun tochten door de wijk.

Ik kon er oprecht van genieten ze, enigszins verlegen, de moeilijkste Sint Maarten-liedjes te horen zingen. Waarna ze mij de buit in hun rugtasje lieten stoppen. Om maar zo snel mogelijk naar het volgende adres te kunnen.

Hoogtepunt was altijd de eerste handeling bij terugkeer – na uiteraard nog even voor mama te hebben gezongen: het omkeren van de tas. De blijdschap van die kinderen bij het zien van zoveel lekkers..!

Dat is nu voltooid verleden tijd. Dochterlief loopt al een paar jaar niet meer mee, zoonlief maandag voor het laatst.

Sint Maarten zal nooit meer zijn wat het was. Hoewel? Misschien is het als opa nog wel mooier.

Over een jaar of 25…

13 November 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

De beste ooit

Lincoln of Kennedy? Heiden of Kramer? Drees of Lubbers? Beethoven of Mozart? Merckx of Armstrong? Rembrandt of Van Gogh? Da Vinci of Einstein? Lennon of McCartney? Gandhi of Mandela?

Wie is de beste ooit?

Een niet te beantwoorden vraag. Want er zijn geen objectieve criteria, de ‘kandidaten’ waren in verschillende periodes actief, inzichten veranderen, omstandigheden variëren en smaken verschillen.

Maar het is oh zo leuk erover te filosoferen. En tegelijk oh zo moeilijk een mening te vormen. Eigenlijk ben ik er in slechts één geval uit. De beste voetballer aller tijden is een geniale linksbenige Argentijn: Diego Maradona.

Al was het maar omdat modale teams als Napoli en het Argentijnse elftal aan zijn hand titels veroverden. Omdat verdedigers in zijn tijd nog gewoon het scheermes hanteerden. Omdat het catenaccio destijds de heersende Italiaanse spelopvatting was. Of omdat de ballen toen nog gewoon van leer waren.

Omdat… er slechts één de beste kan zijn.

Maar dat is mijn mening.

6 November 2013 gepubliceerd in de HS-krant.