We zijn daarbij in duisternis gehuld. Waarmee meteen het onderwerp van onze conversatie aangestipt is: de straatverlichting in ons deel van de woonwijk Vosholen. Die functioneert namelijk al enkele weken niet naar behoren.
Aanvankelijk bleven de lantaarnpalen helemaal donker. Nu, nadat meerdere buurtgenoten verschillende malen hun beklag gedaan hebben, doen ze het dan weer wel en dan weer niet. Of liever: doen ze het eerst wel en later niet meer.
In het laatste geval is het werkelijk pikkedonker op straat. En zijn wij hondenuitlaters, net als alle andere voetgangers maar ook veel fietsers, zeer slecht zichtbaar.
“Je kunt erop wachten dat het een keer mis gaat”, hoor ik mezelf zeggen.
“Het zal met Oud en Nieuw maar zo donker zijn”, toept buurman over. Om te besluiten met: “Misschien een stukje in de krant..?”
De laatste paar honderd meter naar huis heb ik visioenen van plunderaars. Mannen en vrouwen met honkbalknuppels die hun slag slaan in het donkere, deels verlaten – want Oud en Nieuw vier je bij voorkeur buiten de deur – deel van de Vosholen. En niemand die iets ziet.
Voor visioenen heb je geen licht nodig…
