Ik krijg het steeds vaker te horen. Terwijl ik toch heel erg m’n best doe om zo normaal mogelijk te lopen. Feit is echter dat ik al sinds 1994 last heb van mijn lies en de klachten met het verstrijken der jaren en het toenemen van het gewicht erger worden.
In de eerste jaren nadat mijn ‘probleem’ zich geopenbaard had, ik was nog jong en afgetraind, bogen verschillende specialisten zich over mijn liesstreek. Geen van hen kon uitsluitsel geven. Een van de geconsulteerde fysiotherapeuten sloot zelfs af met een waarschijnlijk goed bedoeld: ‘je hebt het verkeerde lichaam voor een voetballer’.
Vervolgens heb ik nog enkele jaren aangemodderd. Ik moest steeds vaker een training overslaan, raakte daardoor minder fit en voelde de pijn meer en meer toenemen.
Vlammen laaiden weer op
Uiteindelijk, toen het plezier het niet meer kon winnen van de pijn, ben ik gestopt met voetballen (lees: sporten) en kreeg ik minder last. Helemaal doven deed het vuur echter nooit. Want bij de minste of geringste fysieke inspanning laaiden de vlammen weer op.
In dat licht bezien was het misschien niet verstandig een jeugdteam te gaan trainen… M’n liesklachten zijn sindsdien ook helemaal terug. De laatste maanden zelfs heviger dan ooit tevoren.
Positief is dat ik het nu weet te beschrijven. Mijn rechterbeen voelt als een been van een Barbie dat te vaak van het lijfje is getrokken. Het is met plakband vastgezet om te voorkomen dat het eraf valt. En bij iedere beweging kraakt de tape. Stilstaan is de beste remedie.
Maar dat wil ik niet…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten