Op de voorgrond

Foto: Isa Jansen

Ik houd er niet van op de voorgrond te staan. ‘Waarom schrijf je dan een column?’, hoor ik u denken. IJdeltuiterij immers, zo’n column. Met nog een foto erbij ook…

Ik wilde er dan ook heel lang niet aan, heb het ruim vijftien jaar uitgesteld. Tot 4 januari 2012.

‘Mijn chef vindt dat deze krant een column behoort te hebben.’, schreef ik in mijn eerste column voor de Kanaalstreek. Vervolgens ontdekte ik het wel heel erg leuk te vinden mijn zielenroerselen te delen. Ik werd gedwongen over dingen na te denken. Er moest immers een column komen. Bovendien is de column een heel vrije vorm. Leuk om te doen naast interviews uitwerken en nieuwsartikelen schrijven.

‘Maar je traint toch ook een voetbalteam?’, zou u nog tegen mijn opening statement kunnen inbrengen. Klopt. Maar dat heb ik evenmin geambieerd. Wanneer er in de F’jes gewoon een trainer voor het team van mijn zoon was geweest, was ik er waarschijnlijk ook nooit aan begonnen.

Niet dat ik spijt heb. Want opnieuw bleek ik iets wat ik eigenlijk niet wilde, leuk te vinden. Omdat het toch wel heel dicht in de buurt kwam van zelf voetballen; voor mij het leukste dat er is (was).

Blijft overeind dat ik er niet van houd op de voorgrond te staan. We hebben daarom een heel slechte keuze gemaakt bij de aanschaf van een pup in de zomer van 2016.

Deze hond, een Siberische husky, trekt namelijk heel veel van bekijks. Van kleine kinderen bijvoorbeeld die haar aanzien voor een wolf. En van pubermeisjes die ‘aaah, een husky’ roepen. Maar ook van mensen die de zwarte tekening rond de ogen angstaanjagend vinden. Of van andere hondeneigenaren die haar dominante spel niet kunnen waarderen.

Een rondje lopen zonder op te vallen is er niet meer bij. Niets voor mij dus.

Maar ja, het is zo’n lief beestje, hè.

21 februari 2018 gepubliceerd in de HS-krant.

Eigen parochie

Ik moet bekennen dat de verleiding best groot is in deze column voor eigen parochie te preken. Even een ‘stukje’ schrijven met de intentie er zelf wat beter van te worden.

Ik zou hier bijvoorbeeld in kunnen gaan op de erbarmelijke staat van het ruim een decennium geleden aangelegde en waarschijnlijk reeds lang afgeschreven kunstgrasveld van de voetbalvereniging waarvoor ik mij inzet. Vertellen over sportieve jongens en meiden van alle leeftijden met opmerkelijk veel rug- en liesklachten. Of over de inmiddels vertrouwde aanblik van enorme schaafwonden en de stiekeme weerzin van keepers ‘naar de grond te gaan’.

Of ik zou iets kunnen schrijven over de ontsluiting van mijn woonwijk. Die is zelfs na (bijna) veertien jaar – de wijk is al iets ouder, maar zo lang woon ik er – nog steeds (of liever: meer en meer, want er komen steeds meer bewoners) bij de wilde beesten af. Weggebruikers komen in alle verschijningsvormen – van voetgangers tot vrachtwagens – van alle, nauwelijks te overziene, kanten.

Maar dat doe ik niet. Om de schijn van partijdigheid te voorkomen. En omdat mijn woorden waarschijnlijk toch geen gewicht in de schaal leggen.

14 februari 2018 gepubliceerd in de HS-krant.

Heintje Davids

Heintje Davids in 1969.

'Na vandaag wordt u op deze plek niet meer lastig gevallen met verhaaltjes over pupillenvoetbal, zere heupen, reorganisatieperikelen of puberende kinderen', schreef ik 6 mei 2015. Als gevolg van een reorganisatie verruilde ik de HS-krant die dag voor de Groninger Gezinsbode.
Nieuw beleid doet mij, als ware ik Heintje Davids, terugkeren naar de HS-krant. Uitgangspunt van deze nieuwe strategie is namelijk dat redacteuren 'maximaal worden ingezet in hun woongebied'. In mijn geval Hoogezand, ofwel de gemeente Midden-Groningen
Ik ben dus terug op het oude nest. Het is daarmee niet langer uit te sluiten dat het op deze plek toch weer zal gaan over voetbal (de pupillen van toen zijn nu junioren), zere heupen (nog steeds), reorganisatieperikelen (nooit uit te sluiten) en puberende kinderen (al is eentje volgens de wet bijna volwassen). Maar ook over heel veel andere onderwerpen. Ik houd mij aanbevolen voor tips. Mail ze naar hskrant@ndcmediagroep.nl.

Woensdag 7 februari 2018 gepubliceerd in de HS-krant.