Ik moet bekennen dat de verleiding best groot is in deze column voor eigen parochie te preken. Even een ‘stukje’ schrijven met de intentie er zelf wat beter van te worden.
Ik zou hier bijvoorbeeld in kunnen gaan op de erbarmelijke staat van het ruim een decennium geleden aangelegde en waarschijnlijk reeds lang afgeschreven kunstgrasveld van de voetbalvereniging waarvoor ik mij inzet. Vertellen over sportieve jongens en meiden van alle leeftijden met opmerkelijk veel rug- en liesklachten. Of over de inmiddels vertrouwde aanblik van enorme schaafwonden en de stiekeme weerzin van keepers ‘naar de grond te gaan’.
Of ik zou iets kunnen schrijven over de ontsluiting van mijn woonwijk. Die is zelfs na (bijna) veertien jaar – de wijk is al iets ouder, maar zo lang woon ik er – nog steeds (of liever: meer en meer, want er komen steeds meer bewoners) bij de wilde beesten af. Weggebruikers komen in alle verschijningsvormen – van voetgangers tot vrachtwagens – van alle, nauwelijks te overziene, kanten.
Maar dat doe ik niet. Om de schijn van partijdigheid te voorkomen. En omdat mijn woorden waarschijnlijk toch geen gewicht in de schaal leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten