Wachten op duimpjes

Ik doe het niet.

Ik ga hier niet in op Projext X in Haren. Veel liever heb ik het over alle ijdeltuiterij op de verschillende social media (er is een relatie…).

Laten zien dat je ergens bent of iets beleeft, lijkt belangrijker geworden dan er op dat moment te zijn of het daadwerkelijk te beleven. Laat staan ervan te genieten.

Ik was zaterdag bij Helden van Amstel Live. Het was behoorlijk druk zodat ik – ongewild – de telefoonactiviteiten om mij heen op de voet kon volgen. Die bestonden vooral uit fotograferen dan wel filmen. Die filmpjes of foto’s werden vervolgens op Twitter op Facebook gezet. Waarna het wachten begon… Op duimpjes; ‘vind ik leuks’.

Om de haverklap kwam de telefoon tevoorschijn en werden de reacties bekeken én besproken. Dat Waylon zich ondertussen schor stond te zingen ontging hen volkomen…

26 September gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Onaangekondigde verkiezingen

Toen ik dinsdag naar het laatste lijsttrekkersdebat voor de Tweede Kamerverkiezingen keek, dwaalden mijn gedachten af naar de supermarkten van mijn schoonfamilie.

In de supermarktbranche worden regelmatig ‘beste winkel-verkiezingen’ gehouden. Deze gaan doorgaans gepaard met winkelbezoeken. Meer of minder deskundige bezoekers inspecteren dan de boel en geven vervolgens hun oordeel over de winkel.

Ik heb van dichtbij meegemaakt dat de komst van dergelijke ‘mystery guests’ ook weleens vooraf werd aangekondigd. In dat geval trok het supermarktpersoneel alle registers open. De kruidenierswaren werden nog maar eens gespiegeld, de appels werden opgepoetst en de schrobmachine maakte een extra rondje.

Campagne voerende politici doen niet veel anders. Tamelijk ongegeneerd zetten zij hun kwaliteiten (en mogelijkheden) gedurende enkele weken net iets dikker aan dan misschien fair zou zijn.

Eigenlijk zouden er onaangekondigde verkiezingen moeten zijn. Analoog aan de onaangekondigde winkelbezoeken.

Een utopie, vrees ik.

19 September 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Mening

Ik had zo willen beginnen:

‘Begrijp me goed, het is geenszins mijn bedoeling afbreuk te doen aan de prestaties van ‘onze’ paralympische sporters. Integendeel, ik heb er groot respect voor dat ze ondanks hun handicap op hoog niveau sporten.’

‘Toch knaagt er iets aan me’, zou ik verder gaan. ‘Iemand met een beenamputatie kan in onze maatschappij (behoorlijk) normaal functioneren. Zo iemand kan zelfs lekker sporten. In andere delen van de wereld is daar geen sprake van. Mensen met eenzelfde beperking moeten daar knokken voor een menswaardig bestaan. Voor sport is dan geen plaats’.

Ik wilde vervolgens aanhalen dat Kenia in de top 10 van het medailleklassement van de Olympische Spelen stond en een heel lage notering had in het medailleklassement van de Paralympisch Spelen. Het was echter 28 om 41.

Mijn mening bleek gebaseerd op een aanname. Sorry.

12 September 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Ga je me missen?

‘Ga je me missen?’, vroeg ze haar broertje zondag.

Zijn antwoord, na een korte denkpauze: ‘Neuh…’

Diep in zijn hart gaat ‘ie haar echter heus wel missen. Al duurt het kennismakingskamp van haar nieuwe school maar drie dagen en slaapt ze slechts twee nachten niet thuis.

Ook haar vader zal haar missen. Niet in de praktische zin van het woord. De laatste weken kwam ze immers bijna uitsluitend nog van haar kamer om te eten. De rest van de dag zat ze boven te… Ja, wat eigenlijk? Chillen, msn’en, televisiekijken, dagdromen…

Papa zal derhalve vooral de wetenschap van haar aanwezigheid missen. Of zou hij stiekem vooral zijn kleine meisje missen? Dat lieve meisje waarmee hij zo fijn ‘kiekeboe’ kon spelen en dat compleet afhankelijk van hem en zijn vrouw was.

Tsja… Kleine meisjes worden groot. Papa weet het…

5 September 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.