Studio Sport en kapsels

Tijdens Studio Sport wel eens op de kapsels van betrokkenen gelet?

Ik tot zondag ook niet. Maar het was de ‘moeite’ waard.

Denk maar een aan het geblondeerde, net-uit-bed-kapsel van presentator Tom Egbers. Of de Clark Gable-achtige haardracht van Graziano Pellè, de ‘Tante Mien-pruik’ van Gertjan Verbeek en de hanenkam Ninos Gouriye…

Mijn opmerkelijke focus was het gevolg van een reportage over Joost Reijns, eerder die avond. De NOS volgde Reijns tijdens een bezoekje aan de kapper. Bijzonder, omdat de zwemmer hersteld is van kanker en niet zo lang geleden nog kaal was. Joost toonde zich dan ook geen al te moeilijke klant voor zijn kapster. ,,Kort aan de zijkanten en bovenop iets langer.”

De reportage werd afgesloten met de mededeling dat Reijns de 100 meter vrije slag had gewonnen op de NK. Met de haren verborgen onder een badmuts.

31 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Bevolkingsgroep

Ik houd er niet van te generaliseren, laat staan te discrimineren. Mocht het al eens gebeuren, dan gebeurt dat niet bewust.

Met één bevolkingsgroep heb ik echter grote moeite. Daar durf ik best voor uit te komen. Het betreft een groep met een geheel eigen taal, eigen – voor buitenstaanders niet te doorgronden – kledingvoorschriften en tamelijk eenzijdige interesses.

Ik erger me snel aan deze groep. Misschien komt dat doordat ze ook echt als groep fungeert. De individuen klitten samen, raken elkaar veelvuldig aan en hebben onderling de grootste pret (ten koste van anderen?). Onderwijl luisterend naar hun ‘eigen’ muziek.

Eenmaal los van de groep, lijken het heel andere mensen. Ze sluiten zich af voor de buitenwereld en reageren welhaast verongelijkt op iedere poging tot contact.

Pubermeisjes hebben het zo gemakkelijk niet. Ik weet het. Maar hun naasten ook niet…

24 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Kunstgrasvoetballers

Zoals er al jaren niet meer op echt gras wordt gehockeyd, zal er binnen 25 jaar ook niet meer op natuurgras worden gevoetbald.

Meer en meer voetbalclubs schakelen over op kunstgras. Een ondergrond waarop bijna altijd gevoetbald kan worden en die relatief weinig onderhoud behoeft.

Met de opmars van het kunstgras doet ook de kunstgrasvoetballer zijn intrede. Dat type voetballer laat zich gemakkelijk onderscheiden van de natuurgrasvoetballer. De kunstgrasjongens zijn gewend vlot combinerend ten strijde te trekken, daarbij het duel zo veel mogelijk vermijdend. Vallen is immers nog steeds geen pretje op de synthetische mat.

Eenmaal op echt gras schrikken deze jongens van doorschietende ballen, graspolletjes, natte voeten, plakkende klei en tegenstanders die een perfecte sliding beheersen.

Bovendien moeten ze na een potje voetballen hun ledematen ook nog eens schoonmaken bij het douchen. Zelfs dat zijn ze niet meer gewend.

17 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Moderne vader

Mentoravond.

Om me heen uitsluitend mannen en vrouwen die – heel lang geleden – ook mijn ouders hadden kunnen zijn. Van die echte ouders. Mannen en vrouwen met zo’n ‘mijn kind betekent alles voor mij-uitstraling’. Met zinnige, of in ieder geval goedbedoelde, vragen over hun kinderen of het reilen en zeilen op school.

Vaders met kale plekken en snorren, en vrouwen met praktische moederkapsels. Een enkeling uitgezonderd, zo eerlijk moet ik zijn.

Tussen hen voel ik me jong en vooral heel vlot. Zo een als ik liep er vroeger, toen ik naar het voortgezet onderwijs ging, vast niet rond. Ik ben hoogstwaarschijnlijk die ene moderne vader waarvoor een puberkind zich niet schaamt.

Een dag later.

Training geven aan mijn pupillenteam. Onze aanvoerder zegt u tegen me. Voor de zoveelste keer.

Hij heeft geleerd ouderen met u aan te spreken.

Dus…

10 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Genieten van het leven

Ik heb me de voorbije week nergens bovenmatig druk om gemaakt.

Niks mis mee, zou René van der Gijp zeggen. Voor een columnist (…ahum…) zijn ergernissen, frustraties en/ of woede-uitbarstingen echter onmisbaar. Alleen buitengewoon getalenteerde stukjesschrijvers – denk aan Martin Bril – kunnen (konden) van niets iets maken.

Natuurlijk waren er wel kleine dingetjes. Maar uit het veld geslagen raakte ik niet. Niet door die enorme hoosbui bij aanvang van de voetbaltraining. Niet door het onvoorspelbare gedrag van mijn puberdochter. Niet door het trage computersysteem op het werk, noch door het matige spel van FC Groningen. Er een stukje over schrijven lijkt me dan ook niet gepast.

Evenmin heb ik heel leuke, bijzonder vermakelijke of buitengewoon lollige dingen meegemaakt. Misschien heb ik daar ook te weinig moeite voor gedaan. Dat ‘genieten van het leven’ gaat me nog steeds moeilijk af.

3 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.