Om me heen uitsluitend mannen en vrouwen die – heel lang geleden – ook mijn ouders hadden kunnen zijn. Van die echte ouders. Mannen en vrouwen met zo’n ‘mijn kind betekent alles voor mij-uitstraling’. Met zinnige, of in ieder geval goedbedoelde, vragen over hun kinderen of het reilen en zeilen op school.
Vaders met kale plekken en snorren, en vrouwen met praktische moederkapsels. Een enkeling uitgezonderd, zo eerlijk moet ik zijn.
Tussen hen voel ik me jong en vooral heel vlot. Zo een als ik liep er vroeger, toen ik naar het voortgezet onderwijs ging, vast niet rond. Ik ben hoogstwaarschijnlijk die ene moderne vader waarvoor een puberkind zich niet schaamt.
Een dag later.
Training geven aan mijn pupillenteam. Onze aanvoerder zegt u tegen me. Voor de zoveelste keer.
Hij heeft geleerd ouderen met u aan te spreken.
Dus…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten