Aan de Langeleegte

De afwijzingsbrief.

‘Het spijt ons je te moeten mededelen dat je niet voor de selektie van ons jeugdteam voor het seizoen 1988/ 1989 in aanmerking zult komen’.

Op deze wijze gaf Jan Korte mij op 14 april 1988 schriftelijk te kennen niet goed genoeg te zijn voor Stichting Betaald Voetbal Veendam.

Nu weet ik maar al te goed dat Korte c.s. het destijds juist ingeschat hebben. Maar 25 jaar geleden zal ik op z’n minst teleurgesteld geweest zijn. Ik had tot de brief driekwart jaar lang eens per week met die jeugdselectie mee getraind en voelde me zeker niets minder dan de rest.

Zwak gehouden

Tot frustraties heeft het evenwel niet geleid. Sterker nog, ik heb altijd wel een zwak gehouden voor de SV/ BV/ SC Veendam en stadion De Langeleegte (ook al liet Korte ons die staantribunes wel heel vaak op en af rennen…).

Nu is SC Veendam failliet.

Onvermijdelijk.

Maar, voor de romantici onder ons, toch jammer…

27 Maart 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Langetermijngeheugen

Mijn kleuterklas (1975/ 1976).

Ik heb een slecht geheugen. Een slecht langetermijngeheugen, om precies te zijn.

Het kortetermijngeheugen is oké. Hoewel mijn aantekeningen soms te wensen overlaten (of onleesbaar zijn), krijg ik nooit het verwijt iemand verkeerd te hebben geciteerd. Ik kan me zo’n verwijt in ieder geval niet herinneren.

Maar van hetgeen langer dan, pak ‘em beet, een jaar geleden is, kan ik me vaak bitter weinig herinneren. Waar anderen in geuren en kleuren vertellen over hun eindmusical, eerste feestje of examentijd, kom ik doorgaans niet verder dan een enkel detail. Een flard van een gesprek, een geur of een naam…

Kleuterschool

Vaak wéét ik dat iets gebeurd is, zonder dat ik het werkelijk terug kan halen. Zo wéét ik dat ik als kleuter ook al een paar jaar in Hoogezand gewoond heb. Ik weet het adres nog (Pluto 3), herinner me vaag iets van een tank op een pleintje (heb er in ieder geval een foto van) en weet dat ik er op de kleuterschool gezeten heb; waarschijnlijk in het jaar 1975/ 1976.

Maar welke? En wie mijn klasgenoten waren? Ik kan het me niet herinneren…

20 Maart 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Filosoferen

Miljoenen Nederlanders spelen iedere maand weer mee met de Staatsloterij.

En stiekem filosoferen zij er allemaal over, wat te doen met die fantastische geldprijzen of zelfs de jackpot. Verhuizen, nieuwe auto, studieschuld aflossen, een goed doel steunen; alle scenario’s passeren de revue.

Op dezelfde wijze filosoferen alle kinderen er ooit in hun jonge leven over, wat te doen als hun school door brand getroffen wordt. Uitslapen, de hele dag niets doen, lekker tennissen en zeker geen huiswerk maken.

De leerlingen van de locatie Van Heemskerckstraat van het Aletta Jacobs College moeten deze gedachten ook gehad hebben. Niets menselijks is hun immers vreemd. Maar nadat hun school donderdag echt vlam vatte, staan ze er anders in.

Denk ik.

Me daarbij baserend op het verdriet van mijn kinderen toen hun school, ‘t Heidemeer in Sappemeer, deels in vlammen op ging. Vijf jaar geleden al weer. Ontroostbaar waren ze.

Misschien moeten we die Staatsloterij ook niet willen winnen…

13 Maart 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Frustratie

Over pak ‘em beet tien jaar zullen ze er toch wel zijn, de eerste ASV-groepen. Gespreksgroepen voor anonieme smartphone verslaafden.

Hoewel, anoniem? Deze junks zijn, net als alcohol- en drugsverslaafden, vrij gemakkelijk te herkennen. Bleke bekkies – waarom naar buiten gaan als je binnen ook kunt twitteren, WhatsAppen en msn-en – kromme ruggen én de telefoon altijd binnen handbereik. Nee, niet binnen handbereik… In de hand!

Frustratie

Inderdaad, hier borrelt enige frustratie op. Ik behoor zelf ook tot die meerderheid die een smartphone heeft – bijna 6 op de 10 (58 procent) van de Nederlanders tussen de 15 en 65 jaar, bleek uit een in oktober gepubliceerd onderzoeksrapport. En ja, ook ik vind het fantastisch overal mijn mail te kunnen ontvangen, op elke willekeurige plaats het internet te kunnen raadplegen, mijn adressenboekje en agenda altijd bij me te hebben, gratis te kunnen sms’en (WhatsApp en iMessage), steeds een goede camera op zak te hebben, enzovoort, enzovoort.

Maar je kunt het ook overdrijven. Een van mijn huisgenoten bijvoorbeeld – ze behoort nog niet eens tot de groep 15 – 65 jaar – staat ermee op en zou er ook het liefst mee naar bed gaan. Maar daar steken we een stokje voor. Om 21.00 uur inleveren die hap.

Tot haar frustratie.

Heeft ze vast al wel eens getwitterd…

6 Maart 2013 gepubliceerd in de HS-krant.