Nu ben ik echter tot de conclusie gekomen wel heel erg verknocht te zijn aan Nederland. Terwijl ik tijdens mijn vakantie toch met volle teugen genoot van strand, zee en zon. Zoals ik sowieso wel kan genieten van de gevarieerde landschappen, de vaak (iets) relaxter manier van leven en het klimaat in Zuid-Europa.
Toch verlang ik na een dag of tien naar huis. Niet eens zozeer naar dagmelk, echte Hollandse kaas, ‘fatsoenlijk’ brood of een slok kraanwater. Ik zou wel kunnen wennen aan een leven zonder deze zaken.
Ik wil ‘gewoon’ naar huis. Wat dat dan is, weet ik niet. Materiële zaken zijn vervangbaar, het gezin kan mee en de taal krijgen we heus wel beter onder de knie. En zo aardig zijn wij Nederlanders ook niet (voor elkaar).
Hoe ik mijn best ook doe, ik kan niet beargumenteren waarom ik zo van mijn geboorteland houd. Waarom ik naar het puntje van de stoel schuif en met scherpe blik naar buiten tuur, als zich volgens de gezagvoerder van het vliegtuig Maastricht aandient.
Waarschijnlijk iets met de som der delen. Of een gevoelskwestie…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten