De laatste keer heb ik de terugreis echter als minder prettig ervaren. Niet de reis op zich, maar het wachten op de trein.
Allereerst onderstreepte een trio FC Groningen-supporters bij zijn zoektocht (en latere oversteek) naar het juiste perron nog maar eens de leus ‘alcohol maakt meer kapot dan je lief is’.
Vervolgens diende zich een groepje van tien à twintig door zeker evenveel in gele hesjes gestoken politiemannen en – vrouwen (ME?) begeleide AZ-supporters aan. Omdat een enkeling zich nogal manifesteerde, dreigde heel even escalatie.
Boze buitenwereld
In beide gevallen: daar sta je dan met je 11-jarige zoon… Wat te doen? Ik kwam niet verder dan me uit het gezichtsveld van de dronkenlappen c.q. agressievelingen te begeven en zoonlief af te schermen van de boze buitenwereld. Waarschijnlijk (ik weet het wel zeker) heb ik zelfs nog iets gezegd als: ‘’Zorg er voor dat je later nooit zó dronken wordt.”
Om even later opgelucht in de trein te stappen. Voor lief nemend dat ik voor zoonlief een te duur kaartje gekocht had. Even niet aan de Railrunner gedacht…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten