Normale verhoudingen

“Schriefst er niks over, hè?!”, werd mij bij het verlaten van het veld toegevoegd.

Het spijt me. Ik kan het niet laten…

Want we – zoals inmiddels gevoeglijk bekend, train en coach ik een pupillenteam – hebben zaterdag met 4-3 gewonnen van FC Groningen D2, de eerstejaars D-pupillen van FC Groningen. En dat was mooi. Prachtig zelfs.

Niet alleen op prestatief gebied. Wat mij vooral ook bij zal blijven, zijn die koppies na afloop, bij het aanheffen van het feestgezang. Dertien gezichten, waarvan pure, oprechte vreugde afspatte. “Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!”

De blijdschap was natuurlijk zo groot omdat een dergelijke overwinning in strijd is met de normale verhoudingen. We wonnen van een sterker geachte tegenstander.

Aan de andere kant, wanneer zijn de verhoudingen normaal? Facebook betaalt 13,8 miljard voor de overname WhatsApp, terwijl Oekraïne – een heel land – afhankelijk is van 15 miljard van Rusland om een faillissement te voorkomen…

Niet normaal. Of toch?

26 Februari 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Broodroof

Hè hè, we hebben een rel(letje).
Shorttrackster Jorien ter Mors won de Olympische 1500 meter lange baanschaatsen. Haar coach Jeroen Otter liet vervolgens in een interview weten dit goud graag in te ruilen voor goud, of zelfs zilver of brons, bij het shorttracken. En ook Jorien zelf verklaarde liever goud op de 1500 meter shorttrack te hebben gewonnen (ze werd vierde).

Deze opmerkingen waren tegen het zere been van de heren en dames van het lange baanschaatsen. Ex-schaatser Rintje Ritsma oordeelde dat Otter een ‘klap van de molen’ moest hebben gehad. En ook Ireen Wüst gaf later die dag, in Studio Sportwinter, aan Jorien niet te begrijpen.

En dat is voorstelbaar. Want je zult je maar het hele jaar (obsessief) het apelazarus werken om je gouden medaille weggekaapt te zien worden door iemand die het lange baanschaatsen als een bijprogramma beschouwt.

Je zult maar een televisie-interview afzeggen omdat dat je voorbereiding op de 1500 meter verstoort, om vervolgens te verliezen van iemand die daags voor die bewuste 1500 meter nog drie 1500 meters reed op de shorttrackpiste…

Het heeft ook iets van broodroof…

Straks pakken de sponsors de lange baanschaatsers nog hun buitenlandse trainingskampen af. Denken die sponsors dat het helemaal niet nodig is de lange baanschaatsers zo optimaal mogelijk te faciliteren. Zeggen ze: laat ze maar gaan shorttracken (zoals Jorien ter Mors), inlineskaten (zoals Michel Mulder) of marathonschaatsen (zoals Jorrit Bergsma)…

19 Februari 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Koning en koningin

Wat zijn we goed, hè?

Amper drie dagen onderweg en al drie keer goud in de pocket. Én twee keer zilver en twee keer brons. Koren op de molen van mijn chauvinistische ik.

Op moment van schrijven hebben we zeven van de negen schaatsmedailles veroverd. Zelfs op de sprintnummers. Waarmee het schaatsen een soort korfbal lijkt te zijn geworden. Ook een sport waarin we heersen. Een niet-Olympisch sport…

Ik kan me niet voorstellen dat het Internationaal Olympisch Comité (IOC) heel blij wordt van al dat goud voor de Oranje equipe. Zoals het dat hoogstwaarschijnlijk ook niet werd van de opmerking van Sven Kramer dat het niveau van het Olympisch kwalificatietoernooi in Nederland hoger was dan dat van de Olympische 5000 meter.

Vrees

Ik vrees dan ook voor de toekomst van het schaatsen. Stel je voor dat het IOC het schaatsen zijn Olympische status afneemt… Misschien moeten Sven en Ireen Wüst zich in het restant van het toernooi maar een beetje inhouden. Opdat het goud dat zij en Michel Mulder al veroverden niet de laatste Olympische schaatsmedailles ooit zijn.

Aan de andere kant: dan moeten we het in het vervolg van de Spelen ook zonder die fantastische beelden van onze (echte) koning en koningin stellen…

Go Sven! Go Ireen!

12 Februari 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Woonkamerkerk

Zaterdag naar het concert van Eefje de Visser in de Koepelkerk in Sappemeer geweest.

En dat was genieten geblazen. Van de muziek van Eefje (en band) bijvoorbeeld, maar ook van de gastvrijheid van organisator Noordmuziek – ontvangst met zeebanket, en kaas, worst en nootjes in de pauze.

Maar stiekem vond ik de stiltes het mooist.

Bij elk nummer wachtte het publiek geduldig tot de laatste noot gespeeld was. Vervolgens leken alle aanwezigen een moment de adem in te houden, alvorens in applaus los te barsten.

Die seconde (of twee) tussen het wegsterven van de muziek en het aanzwellen van het applaus had iets intiems. Pas als Eefje met haar rechterhand even haar neus aanraakte of een haarlok uit het gezicht veegde, gingen de handen op elkaar. Alsof ze met dat kleine gebaar haar goedkeuring gaf…

Eefje en het publiek leken elkaar te begrijpen, leken voor elkaar bestemd. Met dank aan de bijzondere sfeer en akoestiek in de kerk, door de zangeres van dienst omschreven als ‘woonkamerkerk’ (“en ik houd van woonkamers”).

Haar ‘applaus voor de kerk’ was dan ook gemeend. Daarvan ben ik overtuigd.

5 Februari 2014 gepubliceerd in de HS-krant.