Amper drie dagen onderweg en al drie keer goud in de pocket. Én twee keer zilver en twee keer brons. Koren op de molen van mijn chauvinistische ik.
Op moment van schrijven hebben we zeven van de negen schaatsmedailles veroverd. Zelfs op de sprintnummers. Waarmee het schaatsen een soort korfbal lijkt te zijn geworden. Ook een sport waarin we heersen. Een niet-Olympisch sport…
Ik kan me niet voorstellen dat het Internationaal Olympisch Comité (IOC) heel blij wordt van al dat goud voor de Oranje equipe. Zoals het dat hoogstwaarschijnlijk ook niet werd van de opmerking van Sven Kramer dat het niveau van het Olympisch kwalificatietoernooi in Nederland hoger was dan dat van de Olympische 5000 meter.
Vrees
Ik vrees dan ook voor de toekomst van het schaatsen. Stel je voor dat het IOC het schaatsen zijn Olympische status afneemt… Misschien moeten Sven en Ireen Wüst zich in het restant van het toernooi maar een beetje inhouden. Opdat het goud dat zij en Michel Mulder al veroverden niet de laatste Olympische schaatsmedailles ooit zijn.
Aan de andere kant: dan moeten we het in het vervolg van de Spelen ook zonder die fantastische beelden van onze (echte) koning en koningin stellen…
Go Sven! Go Ireen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten