En dat was genieten geblazen. Van de muziek van Eefje (en band) bijvoorbeeld, maar ook van de gastvrijheid van organisator Noordmuziek – ontvangst met zeebanket, en kaas, worst en nootjes in de pauze.
Maar stiekem vond ik de stiltes het mooist.
Bij elk nummer wachtte het publiek geduldig tot de laatste noot gespeeld was. Vervolgens leken alle aanwezigen een moment de adem in te houden, alvorens in applaus los te barsten.
Die seconde (of twee) tussen het wegsterven van de muziek en het aanzwellen van het applaus had iets intiems. Pas als Eefje met haar rechterhand even haar neus aanraakte of een haarlok uit het gezicht veegde, gingen de handen op elkaar. Alsof ze met dat kleine gebaar haar goedkeuring gaf…
Eefje en het publiek leken elkaar te begrijpen, leken voor elkaar bestemd. Met dank aan de bijzondere sfeer en akoestiek in de kerk, door de zangeres van dienst omschreven als ‘woonkamerkerk’ (“en ik houd van woonkamers”).
Haar ‘applaus voor de kerk’ was dan ook gemeend. Daarvan ben ik overtuigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten