Wat gaat er door je heen je wanneer je vader je door de telefoon vertelt dat het niet goed is? Dat je moeder leukemie heeft…
Tot vorige week zou ik bovenstaande vraag niet kunnen beantwoorden. Nu weet ik dat ik een dergelijke boodschap me noch verdrietig of angstig, noch boos maakt. Ik word er vooral zenuwachtig van.
Waarvoor precies, weet ik niet. Voor de reactie (het verdriet) van mijn kinderen, mijn zusje en mijn vader? Voor de angst voor de dood van mijn moeder, misschien?
Ik zou het echt niet weten. En misschien moet ik mijn zenuwen ook niet wíllen kunnen verklaren. Moet ik me erbij neerleggen dat mijn moeder ziek is en dat ik daar nerveus van word.
Maar mag ik hier wel de hoop uitspreken dat die spanning nog wat afneemt? Ze heeft namelijk de chronische, en dus behandelbare, variant. En kan dus, hopelijk, nog vele jaren mee.
29 Januari 2014 gepubliceerd in de HS-krant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten