Spooktocht

“Eén voor allen, allen voor één”, brullen ze.

De armen stevig om elkaar heen geslagen.

Stapje voor stapje bewegen ze zich voorwaarts door het donkere bos.

Tien meter verderop hebben ze iets van hun bravoure terug. Het ‘G’, ‘kill’ en ‘ik zweer’ is niet van de lucht. Ze zullen ‘ze’ wel even te grazen namen.

Maar een paar tellen later staan ze al weer stil.

“Daar beweegt iets.”

“Daar zit iemand.”

“Ze lopen rondjes.”

Om schreeuwend in zes verschillende richtingen weg te rennen, als daadwerkelijk een ‘monster’, ‘zombie’ of ‘spook’ uit de bossen tevoorschijn komt…

Elkaar daarna snel weer opzoekend. Omdat ze samen sterker zijn dan alleen. Dapperder, in ieder geval.

Spooktocht

Ik had zaterdagavond het genoegen zes 11-, 12- en 13-jarige stoere voetballers te begeleiden tijdens een spooktocht door het donkere en drassige Drevenbos.

Zelden zo gelachen.

Maar ook: teambuilding in optima forma.

26 Maart 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Pennenlikker

De pijn in mijn heup/ liesstreek is structureel – daarover schreef ik eerder.

Nu word ik echter ook gehinderd door een pijnlijke rug, beurse knieën (zowel in- als uitwendig) en spierpijn in billen, hamstrings, borst en allerlei plaatsen in mijn buik. Zelfs mijn handen en vingers doen zeer: ze zijn stijf en vertonen lichte blaarvorming.

Oorzaak van al dit ongemak: ik heb geklust.

Dochterlief was, na twaalf jaar in hetzelfde bed geslapen te hebben, hard toe aan een nieuwe.

En ik heb dat nieuwe bed – een bouwpakket – in elkaar gezet. Zonder problemen eigenlijk, op wat ‘we moeten-een-onderdeel-ruilen-stress’ na.

Een prestatie van formaat voor een niet zo heel handig iemand als ik, vind ik.

Alleen het lichaam sputtert tegen. Dat is dan ook vooral gewend aan toetsenborden, muizen, kladblokken en pennen. En niet aan schroevendraaiers en andere gereedschappen waarvan ik de namen niet eens ken.

Inderdaad, ik ben een pennenlikker.

19 Maart 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Trillend van angst

We hadden ze al zien zitten, een paar stoeltjes verderop. Enkele tientallen breedgeschouderde, rijkelijk getatoeëerde mannen die zich daar bij andere wedstrijden niet ophouden.

Als de Groningen Fanatics het fijngevoelige ‘Alleen homo’s lopen hand in hand’ inzetten, wordt bevestigd wat we al dachten. Het ‘Rotterdam hooligans!’ laat niets aan onduidelijkheid over.

Zoals binnen een paar tellen ook helder wordt dat noch de Rotterdammers noch de fanatieke supporters op de Z-side van plan zijn het bij wat verbale pesterijen te laten. Het testosteron spat de Rotterdammers uit de oren en een verdieping lager, op circa veertig meter, proberen Z-siders zich via de lage afscheiding bij het veld naar de naastgelegen vakken te bewegen.

Voor ons – mijn schoonvader en ik – het sein Vak JJ te verlaten. Omdat we, menen we, niet voor de veiligheid van mijn kinderen (12 en 13 jaren jong) in kunnen staan. Want stel je voor dat die Z-siders erin slagen via het trappenhuis naar boven te komen…

Met het hart in de keel dalen we de trappen af. Om op de omloop te zien dat de Z-side bijna door een glazen afscheidingswand breekt. Reden om ons nog verder uit de voeten te maken. Richting de andere kant van het veld. Waar we nog even naar de wedstrijd kijken.

De lol is er echter af. Zeker als zoonlief, letterlijk trillend van angst, zegt het liefst naar huis te willen.

Dat doen we dan maar. Graag zelfs…

12 Maart 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Volksclub

Dat Sven Kramer na zijn diskwalificatie vertelde ‘vijf meter voor de streep te zijn gefinisht’, kan ik nog begrijpen.

Zelfs bij het ‘jij hebt een gezicht van een Ajax-supporter’ van Graziano Pellè tegen Jan-Joost van Gangelen kan ik me nog iets voorstellen.

De beide sportmannen deden deze uitspraken namelijk kort na een zwaar teleurstellende gebeurtenis. Vol adrenaline. Nauwelijks voor rede vatbaar.

Van hetgeen Hans Nijland zaterdag in Dagblad van het Noorden liet optekenen, begrijp ik echter niks: “FC Groningen is een volksclub. Daar hoort echt gras bij.”

Kunstgras is, zoveel is duidelijk, (nog) geen optie voor de FC Groningen-directeur. Omdat dit in zijn ogen dus niet bij een volksclub past. Daarmee streept hij niet alleen ADO Den Haag, Cambuur Leeuwarden, Heracles en PEC Zwolle weg als volksclub (zij spelen immers wél op kunstgras), ook pretendeert hij te weten wat ‘het volk’ wil.

En dat waag ik te betwijfelen. Ik denk namelijk niet dat ‘het volk’ er blij van wordt dat de club zijn grootste talenten verkoopt nog voordat ze definitief doorgebroken zijn. Enkel en alleen omdat de transferinkomsten nodig zijn om de financiële huishouding op orde te houden.

En ondertussen ‘het volk’ 2 euro laten betalen voor een kopje koffie.

5 Maart 2014 gepubliceerd in de HS-krant.