Terwijl het voor vele tienduizenden mensen de normaalste zaak van de wereld is. Dagelijkse kost. Zonder erbij na te denken.
Sterker nog, ze zullen zich met regelmaat ergeren. Aan die grote bussen bijvoorbeeld. Of aan het weer. Of aan het transpireren dat het gevolg is van de pogingen op tijd te komen.
Ooit was ik een van hen. Maar inmiddels al heel lang niet meer. Ik heb daardoor een frisse blik. Zij het vertroebeld door oude sentimenten.
Voor het eerst sinds 1999 heb ik weer door de binnenstad van Groningen gefietst. Door de Oosterstraat, over het Kwinkeplein en door de Oude Boteringestraat. En ik genoot. Van de bedrijvigheid op straat, van het manoeuvreren langs stadsbussen en auto’s, én van de vrijheid. Ondanks al die drukte op straat, waande ik me namelijk compleet anoniem en daardoor zo vrij als een vogel.
En dat was fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten