Zichtbaar roze

Voetbalschoenen.

Je hebt ze in de meest uitbundige kleuren(combinaties). Geel met paars. Roze met blauw. Knaloranje. Je kunt het zo gek niet bedenken.

Hoewel ik zweer bij mijn zwart-met witte-strepenschoenen, vind ik dit een mooie ontwikkeling. Of liever: ik kan me heel goed voorstellen dat ‘de jeugd’ het fantastisch vindt dat er zoveel diversiteit is. En dat de collecties zo vaak wisselen bovendien.

Voor de voetballers die zondagmiddag hun kunsten mochten vertonen op Sportpark De Kalkwijck deed de kleur van de kicksen er echter niet toe. Hun schoeisel werd volledig bedekt door het centimeters (te) lange gras. Waardoor ook, en dat is natuurlijk veel belangrijker, de bal nauwelijks rolde.

Hoe anders was dat bij Leovardia, de Leeuwarder fusieclub waar ik een dag eerder te gast was. Drie prachtige kunstgrasvelden op een rij. Velden die altijd bespeelbaar zijn en nauwelijks onderhoud behoeven.

En waar de voetbalschoenen zichtbaar roze, groen of blauw zijn.

29 Oktober 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Zwarte Piet

Vooropgesteld: het zal mij worst wezen of Zwarte Piet helemaal of slechts deels (roetvegen) zwart geschminkt is. Zo lang hij maar niet blauw, groen of in stroowafel-motief geschminkt is.

Maar eh… Wat worden wij eigenlijk minder van zo’n slechts gedeeltelijk geschminkte Zwarte Piet..?

Zouden de kinderen, voor wie het Sinterklaasfeest bedoeld is, hun cadeautjes minder waarderen? Zou het snoepgoed hen minder smaken? Zouden ze zo’n Zwarte Piet niet (h)erkennen als Sint Nicolaas’ knecht?

Lijkt me niet.

Of zouden Zwarte Piet-acteurs misschien wat minder gene voelen wanneer zij helemaal zwart geschminkt zijn? Durven zij meer wanneer zij nauwelijks herkenbaar zijn?

Zou best eens kunnen. Maar toch liever dat dan mensen kwetsen. Of dat nu bedoeld of onbedoeld is…

22 Oktober 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Zuurdesem

Omdat ze karakterologisch nogal op elkaar lijken, hebben zijn dochter en hij met regelmaat woorden.

Toch verkiest hij die ‘strijd’ boven de stilte van de voorbije week. Toen ze er niet was. Omdat ze voor een uitwisseling met het Otto Hahn Gymnasium in het Duitse Geesthacht was.

Ze verbleef er bij een gastgezin. Waar het tot haar verbazing (in eerste instantie), ergernis (in tweede instantie) en wanhoop (in derde instantie) niet de gewoonte was dagelijkse een warme maaltijd te nuttigen. Waar ze de hele dag brood aten. Zuurdesem brood, om precies te zijn. Brood dat ze niet zo heel erg lekker vindt…

Gelukkig zou het na een paar dagen allemaal goed komen. Na bemiddeling van een docent. En met steun van haar moeder, met wie ze veelvuldig (WhatsApp-)contact had.

En haar vader? Die liet helemaal niets van zich horen. Omdat zijn telefoon niet wasmachinebestendig bleek en hij dus niet kon ‘appen’.

En dat speet hem.

18 Oktober 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Calimero

Toen de ene collega het WhatsAppje voorlas waarin zijn vrouw melding deed van een aardbeving, reageerde de andere collega met: “Toch, hè?! Ik dacht al dat ik iets voelde.”

Wij, zijn drie bureaublok-genoten, hadden niets gevoeld. Maar dat er iets aan de hand was, werd snel duidelijk.

Twitter stroomde in no-time vol met meldingen over een beving – bij Ten Boer, bleek later – die de aarde ook in de stad Groningen deed trillen.

‘Redactie DvhN schudde heen en weer…’ en ‘Aardbeving in de stad Groningen. Ook kantoor #DvhN kraakte’, meldden collega’s van Dagblad van het Noorden bijvoorbeeld. Een kantoor dat zij delen met ons; wij die niets gemerkt hadden. Maar dat terzijde.

De dagen volgend op de aardbeving (2.8 op de schaal van Richter) twee handen vol grote en minder grote verhalen over de aardbeving in de krant. Waar de aardbeving in Froombosch (2.6 op diezelfde schaal) het enkele weken eerder moest doen met een driekolommertje op pagina 2…

Met het gevaar vergeleken te worden met Calimero (‘zij zijn groot en ik is klein, en da’s niet eerlijk, o nee’): ik vind al die reuring bijna beledigend voor alle (Noord-)Groningers die de grond sedert enkele jaren met grote regelmaat voelen schudden.

Ik was dan ook bijna blij met de reactie van minister Henk Kamp. Hij liet optekenen dat de meest recente beving ‘past binnen het patroon dat we in gedachten hadden, toen we afspraken maakten’.

8 Oktober 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Ontzetting

Foto: Geert Huberts

Noem me gevoelloos, maar ik ben niet zo gauw onder de indruk van schokkend nieuws.

Natuurlijk, ik heb heus wel in de gaten wanneer iets heel erg is, wanneer ontzetting of afgrijzen op z’n plaats is. Maar het is doorgaans m’n verstand dat me dat ‘vertelt’.

Dat was anders, toen ik zondag op de radio iets hoorde over het ongeluk met een monstertruck in Haaksbergen. Met kippenvel op beide arme hoorde ik het nieuws aan, om onmiddellijk het internet te raadplegen. De daar al snel beschikbare beelden maakten de schok alleen maar groter.

Vanwaar die ontzetting, vroeg ik me later ‘s avonds af. Omdat ik net was teruggekeerd van een evenement – 7 KM van Martenshoek – waarbij ook veel publiek op de been was? Omdat anderhalve week voor het ongeval in Haaksbergen ook monstertrucks in Hoogezand stuntten? Of omdat zich onder de dodelijke slachtoffers ook een kind bevindt?

Ik weet het niet. Ik zou het ook niet moeten willen weten. Omdat het niet meer dan normaal is hiervan te schrikken.

Zoveel weet ik wel.

1 Oktober 2014 gepubliceerd in de HS-krant.