Niets voor mij

“Nee, niets voor mij. Ik houd er niet van voor een groep te staan”, antwoordde ik de jeugdcoördinator van mijn toenmalige voetbalclub op zijn vraag of ik jeugdtrainer wilde worden.

Een antwoord dat ik nooit betreurd heb.

Ik ben weliswaar geen meeloper – daarvoor ben ik te eigenwijs, ben ik bang – maar ben ook zeker geen haantje de voorste. Liever blijf ik op de achtergrond. Om de spreekwoordelijke kat uit de boom te kijken…

Echter, 15 jaar na die vraag van die jeugdcoördinator bleek het lastig een trainer te vinden voor het voetbalteam van zoonlief. En voelde ik mij geroepen alsnog jeugdtrainer te worden.

Een beslissing die ik nooit betreurd heb.

Ik bleek het ontzettend leuk te vinden een paar keer per week met jonge voetballertjes in de weer te zijn, mijn … ahum… kennis over te dragen en eens per week die wedstrijdspanning te voelen.

Dat ik daarbij voor een groep moet staan, het voortouw moet nemen, aanjager moet zijn, vind ik eigenlijk nooit een probleem.

Tot zaterdag. Toen ik werd geïnterviewd voor tv.

Niets voor mij.

26 November 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Gedachten

Linkerzij… Rug… Rechterzij… Buik…

Ik kan de slaap niet vatten. Een zeurende pijn in lies en onderrug houdt me (lang) wakker.

Volop tijd om te mijmeren, te piekeren, na te denken, derhalve.

Dat doe ik dan ook. Vooral over mijn functioneren als voetbaltrainer. Niet omdat ik dat wil, maar omdat dat zo gaat.

Hadden we er meer uit kunnen halen? Had ik dat niet en dat juist wel moeten roepen? Wat gaan we maandag doen op de training?

Omdat ik hiervan bepaald niet slaperiger word, dwing ik mezelf over écht belangrijke zaken na te denken. Mijn werk, bijvoorbeeld.

Aanleiding genoeg. Vorige week suggereerde het NRC namelijk dat mijn werkgever van plan is veertig tot honderd banen te schrappen. Amper een jaar na een grote reorganisatie, waarbij 250 van de 750 banen verloren gingen.

En toch dwalen mijn gedachten weer af naar de voetballerij. Ik vermoed omdat ik daarop wel (enige) grip heb…

Woensdag 19 november gepubliceerd in de HS-krant.

Tikkeltje gefrustreerd

Handen schudden na afloop.
Foto: Isa Jansen

De trainer van het pupillenteam raakt een tikkeltje gefrustreerd.

Niet omdat zijn team bijna iedere week verliest. Dat was ingecalculeerd. Wél omdat voor de buitenwacht alleen het eindresultaat lijkt te tellen.

Steeds opnieuw ziet hij een grauwsluier over het gezicht van de naar het resultaat informerende partij trekken, zodra de uitslag genoemd wordt. Zelfs bij kenners…

Hij vindt de 3-0, 5-0 en 6-1 nederlagen tegen de leeftijdsgenoten van respectievelijk Vitesse, FC Twente en FC Groningen prestaties van formaat.
Omdat zijn pupillen daarmee op de toppen van kunnen presteren.
Omdat zij hiervoor tot op de bodem moeten gaan.
Omdat zij, om dat te kunnen, drie keer per week heel hard trainen. Met heel veel plezier bovendien.

En het dus niet verdienen door hun ‘vriendjes’ gesard te worden wanneer zij opnieuw verloren hebben…

12 November 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Verkoudheidje

Wat rest is lichte spierpijn in mijn buik. Links van het midden.

Verder voel ik me best oké. Af en toe wat hoesten, zo nu en dan de keel schrapen en soms de neus ophalen. Meer is het niet. En dat terwijl ik nog geen tien uur eerder serieus dacht ‘erin te blijven’…

Kort na middernacht werd ik wakker omdat ik moest plassen. Ik hoestte. Wilde ademen om opnieuw te kunnen hoesten. Kreeg geen lucht. Moest toch hoesten. Kreeg nog steeds geen lucht maar bleef hoesten. Tikte vrouwlief aan. Ging staan; in paniek. Maakte happend naar adem duidelijk dat ze op mijn rug moest slaan. Piepte ‘hoger’.

En kreeg uiteindelijk – via de neus – wat zuurstof binnen…

Een paar minuutjes later, letterlijk weer op adem gekomen, bedacht ik me dat dit incident te voorkomen was geweest. Als ik twee weken eerder, na een week flink hoesten, gewoon het advies van mijn wederhelft had gevolgd. “Ga toch even naar de huisarts. Dan krijg je een kuurtje en ben je er zo vanaf.”

Maar ja, je gaat niet voor een verkoudheidje naar de dokter?!

Toch?

5 November 2014 gepubliceerd in de HS-krant.