Niets voor mij

“Nee, niets voor mij. Ik houd er niet van voor een groep te staan”, antwoordde ik de jeugdcoördinator van mijn toenmalige voetbalclub op zijn vraag of ik jeugdtrainer wilde worden.

Een antwoord dat ik nooit betreurd heb.

Ik ben weliswaar geen meeloper – daarvoor ben ik te eigenwijs, ben ik bang – maar ben ook zeker geen haantje de voorste. Liever blijf ik op de achtergrond. Om de spreekwoordelijke kat uit de boom te kijken…

Echter, 15 jaar na die vraag van die jeugdcoördinator bleek het lastig een trainer te vinden voor het voetbalteam van zoonlief. En voelde ik mij geroepen alsnog jeugdtrainer te worden.

Een beslissing die ik nooit betreurd heb.

Ik bleek het ontzettend leuk te vinden een paar keer per week met jonge voetballertjes in de weer te zijn, mijn … ahum… kennis over te dragen en eens per week die wedstrijdspanning te voelen.

Dat ik daarbij voor een groep moet staan, het voortouw moet nemen, aanjager moet zijn, vind ik eigenlijk nooit een probleem.

Tot zaterdag. Toen ik werd geïnterviewd voor tv.

Niets voor mij.

26 November 2014 gepubliceerd in de HS-krant.