Verder voel ik me best oké. Af en toe wat hoesten, zo nu en dan de keel schrapen en soms de neus ophalen. Meer is het niet. En dat terwijl ik nog geen tien uur eerder serieus dacht ‘erin te blijven’…
Kort na middernacht werd ik wakker omdat ik moest plassen. Ik hoestte. Wilde ademen om opnieuw te kunnen hoesten. Kreeg geen lucht. Moest toch hoesten. Kreeg nog steeds geen lucht maar bleef hoesten. Tikte vrouwlief aan. Ging staan; in paniek. Maakte happend naar adem duidelijk dat ze op mijn rug moest slaan. Piepte ‘hoger’.
En kreeg uiteindelijk – via de neus – wat zuurstof binnen…
Een paar minuutjes later, letterlijk weer op adem gekomen, bedacht ik me dat dit incident te voorkomen was geweest. Als ik twee weken eerder, na een week flink hoesten, gewoon het advies van mijn wederhelft had gevolgd. “Ga toch even naar de huisarts. Dan krijg je een kuurtje en ben je er zo vanaf.”
Maar ja, je gaat niet voor een verkoudheidje naar de dokter?!
Toch?
5 November 2014 gepubliceerd in de HS-krant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten