Reünie

De kampioenen van 1985 met shirtsponsor Dino Pintus (links).

“Hij is niets veranderd.”
“Het is nog net als toen.”

Uitspraken die iedereen die wel eens een reünie bezocht heeft waarschijnlijk bekend voorkomen.

Ook zaterdag, tijdens de reünie van het C-juniorenteam waarmee ik in 1985 kampioen werd, werden ze veelvuldig gebezigd. Terecht, constateerde ik vanaf precies dezelfde plek in de kleedkamer als toen.

Want hoewel allemaal 33 jaar ouder, de verhoudingen waren ongewijzigd. Zij die vroeger het hoogste woord hadden, hadden dat nu ook. De grappenmakers van toen hadden ook nu de lachers op hun hand. De ‘pispaaltjes’ van destijds waren daarbij ook ditmaal meestal de pineut. En zij die zichzelf in 1985 al wegcijferden voor het teambelang, liepen nu af en aan met bier.

Was er dan helemaal niets anders? Zeker wel! Met name in fysiek opzicht. De meesten van ons waren enkele (of zelfs vele) tientallen kilo’s zwaarder dan toen we 13, 14 waren. Bovendien waren we stuk voor stuk grijzend of kalend (of beide) en vertoonde menigeen wat gebreken.

Minpuntje was dat te veel van onze groep dikke veertigers (of: bijna vijftigers) inmiddels reden hebben zich zorgen te maken om de gezondheid van (een van) zijn ouders. Een enkeling heeft zelfs al een ouder verloren...

Hier stond gelukkig heel veel meer of minder pril vadergeluk tegenover.

Zoals de kringloop van het leven betaamt.

30 mei 2018 gepubliceerd in de HS-krant