Hunting for the ball

Het WK voetbal is al bijna 2 weken onderweg en ik heb pas 3 wedstrijden van begin tot eind gezien.
Ik blijf namelijk alleen kijken als ik het een leuke wedstrijd vind, er in mijn ogen goed gevoetbald wordt én ik het spannend vind.

Volgens deze geheel subjectieve criteria behoren de beide wedstrijden die Duitsland tot nu speelde tot de wedstrijden die ik helemaal uitgezeten heb. Het bevreemdt me daarbij dat ik het bijzonder leuk vond dat Mexico ‘die Mannschaft’ klopte en dat ook Zweden bijna stuntte tegen de regerend wereldkampioen.

Niet omdat ik Duits bloed heb (mijn oma had een Duitse moeder) en daardoor pro-Duits ben, maar omdat Duitsland bijzonder leuk voetbal speelt.

Op papier spelen de Duitsers in een zogeheten 1-4-2-3-1-formatie, met maar liefst 4 verdedigers derhalve, in de praktijk vallen ze met zeker 8 man aan. Met ontzettend veel beweging, snelheid, overlap en ook individuele klasse proberen ze de tegenstander murw te beuken. De 2 verdedigers die overblijven staan daarbij ter hoogte van de middellijn, doelman Manuel Neuer amper 20 meter daarachter.

Het zou me van trots vervullen wanneer het Nederlands Elftal deze overrompelingstactiek zou hanteren. Zoals we ooit wel deden, in 1974 (kijk maar eens naar het filmpje ‘NETHERLANDS OF 1974 HUNTING FOR THE BALL | The hard pressing of Total Football’ op YouTube).

Dat we ook toen niet wonnen, doet er voor mijn eigenlijk niet toe.

27 juni 2018 gepubliceerd in de HS-krant

2 linkerhanden

Waarom hebben we dit gedaan? Wat heb ik dat de voorbije weken vaak gedacht.

‘Dit’ is een terrasoverkapping kopen. Een rib uit ons lijf, zo’n ding. Maar daar ga ik niet moeilijk over doen. We leven immers hier en nu.

Veel vervelender vind al het werk dat er achter weg komt. Niet omdat ik lui ben, maar wel omdat ik bepaald niet goed in deze klussen ben. Of er op z’n minst heel onzeker over ben.

Zo moesten we ter voorbereiding op het plaatsen van de veranda een stukje van 3 bij 1,5 meter van een border afgraven en bestraten. Ik redde me nog wel met het afgraven en afvoeren van de zwarte grond naar andere delen van de tuin, het plaatsen van het gele zand en het ‘afleveren’ van de klinkers; ook al kon mijn krakkemikkige lijf dit werk maar matig waarderen. Voor het egaliseren en het bestraten echter, moest hulp ingeschakeld worden (bedankt, Simon).

Verder hadden we bedacht, omdat we ‘het dan maar beter meteen goed kunnen doen’, onze oude, verzakte schuttingen te vervangen voor nieuwe schuttingen met een goed af te sluiten ‘poort’ (onze ontsnappingsgevaarlijke husky opent deuren). Niet te doen voor iemand met 2 linkerhanden. Hulp van een ter zake kundige klusser was dus opnieuw essentieel (bedankt, Jaap).

Vervolgens kon de terrasoverkapping geplaatst worden. Een makkie voor de medewerkers van het montagebedrijf. Paar uurtjes werk. Maar de HWA (hemelwaterafvoer, leerde ik) en de elektriciteit (voor de led-verlichting) werden uitsluitend getest, niet aangesloten. Een nieuwe reden om hulptroepen in te schakelen (bedankt, Adrie).

En nog steeds zijn we er niet, kunnen we nóg niet achterover leunen onder onze overkapping. Her en der moet namelijk nog wat bestrating bijgewerkt werden. Een niet zo heel grote klus. Maar wel voor mij.

Had ik maar 2 rechterhanden... Wat heb ik dát de voorbije weken vaak gedacht.

20 juni 2018 gepubliceerd in de HS-krant

Rotdag

Ik mis haar nog steeds.
Niet dagelijks. Misschien niet eens elke week. Maar toch wel heel regelmatig.

We hebben dan ook best veel meegemaakt samen. Bijna 13 jaar deelden we lief en leed. Ze was er immers altijd. Onvoorwaardelijk trouw als ze was.

Wat blijft, zijn de herinneringen. Mooie herinneringen, vooral. Aan de vakanties op Terschelling bijvoorbeeld. Dan was ze het gelukkigst, genoot ze van het spelen in de zee, het samen zijn op het strand en het ravotten in de bossen.

Uiteraard waren er ook minder fijne momenten. Zoals wanneer haar wagenziekte weer eens opspeelde of de ‘ongelukjes’ in de nacht.

Wat hebben we de arme ziel er om vervloekt. En wat stemt de gedachte daaraan me weemoedig...

Het is vandaag precies 1 jaar geleden dat we onze golden retriever Zizou - stamboomnaam Lady Zizou of the Hazy Moors - hebben laten inslapen. Ze kon niet meer, was op.

13 juni 2017. Wat een rotdag was dat!

13 juni 2018 gepubliceerd in de HS-krant

WK zonder mythes

Hoewel Nederland ook toen niet meedeed, kon ik me als puber enorm verheugen op het WK voetbal van 1986.

Dat WK stelde me namelijk in staat de beste voetballers van de wereld eindelijk eens een hele wedstrijd in actie te zien. Op een enkele Europese wedstrijd (zo succesvol waren ‘we’ die periode niet) en een interland na, werden in die tijd immers vooral nog samenvattingen uitgezonden. Jaarlijks hoogtepunt was de Engelse Cup Final, die ook op de Nederlandse televisie rechtstreeks uitgezonden werd.

We kenden derhalve vooral de spelers uit de Nederlandse eredivisie en de Duitse Bundesliga (zaterdag 18.10 uur: Sporschau). Diego Maradona was weliswaar mijn idool, maar dat was uitsluitend op basis van (korte) samenvattingen, flarden en verhalen; Youtube bestond nog niet.

Het WK was daarom letterlijk iets bijzonders. Met behalve Maradona, die de mythe meer dan bevestigde, mannen als Enzo Francescoli (Urugay), Enzo Scifo (België), Zico (Brazilië) en Michael Laudrup (Denemarken). In mijn ogen prachtige voetballers die je in de samenvattingen van de NOS op zondag niet voorbij zag komen.

Hoe anders is het nu. Wie wil, kan Lionel Messi, Christiano Ronaldo, Neymar Jr. en al die andere topvoetballers wekelijks zien uitblinken bij hun clubs. Hun wedstrijden worden altijd wel ergens uitgezonden. Van mythes is geen sprake meer. Ze kunnen hoogstens nog ontkracht worden.

Toch verheug ik me op het WK dat volgende week begint.

6 juni 2018 gepubliceerd in de HS-krant