‘Dit’ is een terrasoverkapping kopen. Een rib uit ons lijf, zo’n ding. Maar daar ga ik niet moeilijk over doen. We leven immers hier en nu.
Veel vervelender vind al het werk dat er achter weg komt. Niet omdat ik lui ben, maar wel omdat ik bepaald niet goed in deze klussen ben. Of er op z’n minst heel onzeker over ben.
Zo moesten we ter voorbereiding op het plaatsen van de veranda een stukje van 3 bij 1,5 meter van een border afgraven en bestraten. Ik redde me nog wel met het afgraven en afvoeren van de zwarte grond naar andere delen van de tuin, het plaatsen van het gele zand en het ‘afleveren’ van de klinkers; ook al kon mijn krakkemikkige lijf dit werk maar matig waarderen. Voor het egaliseren en het bestraten echter, moest hulp ingeschakeld worden (bedankt, Simon).
Verder hadden we bedacht, omdat we ‘het dan maar beter meteen goed kunnen doen’, onze oude, verzakte schuttingen te vervangen voor nieuwe schuttingen met een goed af te sluiten ‘poort’ (onze ontsnappingsgevaarlijke husky opent deuren). Niet te doen voor iemand met 2 linkerhanden. Hulp van een ter zake kundige klusser was dus opnieuw essentieel (bedankt, Jaap).
Vervolgens kon de terrasoverkapping geplaatst worden. Een makkie voor de medewerkers van het montagebedrijf. Paar uurtjes werk. Maar de HWA (hemelwaterafvoer, leerde ik) en de elektriciteit (voor de led-verlichting) werden uitsluitend getest, niet aangesloten. Een nieuwe reden om hulptroepen in te schakelen (bedankt, Adrie).
En nog steeds zijn we er niet, kunnen we nóg niet achterover leunen onder onze overkapping. Her en der moet namelijk nog wat bestrating bijgewerkt werden. Een niet zo heel grote klus. Maar wel voor mij.
Had ik maar 2 rechterhanden... Wat heb ik dát de voorbije weken vaak gedacht.
20 juni 2018 gepubliceerd in de HS-krant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten