Struisvogelpolitiek

Een derde van mijn collega’s bij NDC mediagroep – 250 van de 750 – krijgt binnen afzienbare tijd zijn of haar congé.

Geen van de verschillende afdelingen wordt gespaard. De afdeling ‘sales’ wordt het zwaarst getroffen. Hier worden zestig banen geschrapt. Bij ons, de weekbladen, verdwijnen negen van de totaal 40,2 banen (meer precies: fte’s).

Aanname

Zoals uit de eerste zin blijkt, ga ik er niet vanuit tot dat negental te behoren. Die aanname is echter nergens op gebaseerd. Het is namelijk nog onduidelijk welke ontslagformule gehanteerd wordt. Is kwaliteit een criterium? Is het aantal dienstjaren van belang? Zit ik in een ‘gunstige leeftijdscategorie’?

Struisvogelpolitiek

Mijn veronderstelling niet te worden ontslagen is, zo eerlijk moet ik zijn, een typisch geval van struisvogelpolitiek. Ontkenning, zo u wilt. Ik kan, dat besef ik heus wel, zomaar thuis zitten over een maand.

En dan? Ik ben het inmiddels bijna 42-jarige prototype van de geflipte student die maar één kunstje beheerst…

Slik… Snel weer in het zand, dat hoofd!

29 Mei 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Pinksteren

Pinksteren was dit jaar niet wat het (voor mij) hoort te zijn.

Sinds ik op mijn achttiende naar Groningen verhuisde, ben ik namelijk trouw bezoeker van Eurovoetbal in Haren, een internationaal voetbaltoernooi voor spelers tot 19 jaar.

In de regel ben ik drie dagen van de partij, van zaterdag tot en met maandag. Al liet ik laatste jaren de maandag ook wel eens schieten. Omdat ik een krant te vullen had én omdat finaledag maandag voor veel bezoekers een dag was waarop ‘gezien en gezien worden’ voorop stond.
Voor het voetbal

Niet mijn ‘cup of tea’. Hoewel ik het ook leuk vind oude bekenden terug te zien, ging ik toch echt voor het voetbal naar Eurovoetbal. Met een programmaboekje op zak zoveel mogelijk zien. En proberen te voorspellen welke spelers een grote toekomst wachtten.

Maar helaas. Omdat de organisatie er niet in slaagde voldoende sponsorgelden binnen te krijgen, was er dit jaar geen Eurovoetbal. En at ik voor het eerst in vele jaren geen broodje hamburger met Pinksteren…

22 Mei 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Lang parkeren

Wie wel eens op ‘lang parkeren’ in de haven van Harlingen gestaan heeft, weet hoe krap de parkeerplaatsen daar zijn…

Toen wij er onlangs, met een midweekje Terschelling in onze bagage, bij onze auto aan kwamen, zagen we er direct een grote, witte bestelbus deels schuin achter staan.

Na de eerste verbazing van ons afgeschud te hebben, constateerden we dat de bestuurder – ik ga er voor het gemak vanuit dat het een man betreft – bij het inparkeren ofwel haast gehad heeft ofwel zich van niets of niemand iets aantrekt. Hij had zijn grote, witte, gebutste bestelbus namelijk als een botsauto tussen de auto’s links en rechts van hem gedrukt.

Nadere inspectie wees dan ook al snel uit dat we schade aan de bumper hadden. Schade die ik, om eerlijk te zijn, niet zo heel hoog inschat. Het is maar een klein plekje. En het is ook geenszins het eerste of enige ‘plekje’…

Bereid tot actie

Toch ben ik bereid actie te ondernemen. Niet omdat onze auto mijn heilige koe is. Wél omdat ik vind dat de bestuurder van die grote, witte, gebutste, stinkende bestelbus een (figuurlijke) draai om de oren verdient. Als de parkeerplaats links van ons niet al verlaten was geweest, en een sympathieke voorbijganger mij niet had willen ‘coachen’, hadden wij namelijk niet eens naar huis gekund.

En dus moeten wij nu een offerte bij een schadeherstelbedrijf laten maken, een schadeformulier invullen en hopen dat de verzekeraar van die #$%^^& vindt dat onze foto’s overtuigend bewijzen dat de schade het gevolg is van een actie van zijn klant. Opdat het niet ten koste gaat van onze no-claim…

Eigenlijk vind ik dat te veel gedoe. Maar dat is misschien wel precies wat hij hoopt.

15 Mei 2013 gepubliceerd in de HS-krant.

Onze koning

Ik heb niet zo heel veel met ons koningshuis. Ik heb echter ook niets tégen de Oranjes.

Ze horen nu eenmaal bij ons land. Zoals zoute haring met uitjes, hagelslag en onze gewoonte overal om of over te zeuren.

De hoogte van het salaris van onze koning? Boeit me niets.

Hoeft de koning geen belasting te betalen? Big deal…

Het interesseert me allemaal weinig En dus zat ik ook niet voor de tv’ toen ‘onze koning’ ingehuldigd werd.

Dodenherdenking

Maar zaterdag, bij de dodenherdenking op de Dam, viel me toch iets op. Onze koning zag er uit als de eerste de beste bankdirecteur, autoverkoper of trainer van een betaald voetbalorganisatie. Gewoon een man van bijna-middelbare leeftijd in een pak. Met een stropdas.

Waar de hoed Beatrix iets voornaams gaf, was er niets koninklijks te ontdekken aan Willem-Alexander. Vond ik toch opvallend…

Een kroon hoeft niet. Een mantel evenmin. Niet meer van deze tijd. Maar er moet toch iets zijn. Zoals de anjer van opa Bernhard.

Een oranje stropdas, misschien? Altijd en overal..?

8 Mei 2013 gepubliceerd in de HS-krant.