Vergeten

De wekker gaat.

Zoals ik dat gewend bent de doen, sta ik onmiddellijk op. Slaapdronken begeef ik me naar de badkamer, schiet met mijn duffe kop een trainingsbroek aan en ga naar beneden.

Ik haal de krant uit de bus en neem plaats op het toilet. Het lezen valt me echter zwaar. Hoe ik ook met mijn ogen knijp, ik kan niet scherp stellen.

Wat is er in hemelsnaam aan de hand?

Het antwoord komt even snel als onverwacht. Wanneer ik flink in mijn ogen wrijf, valt er iets op mijn linker bovenbeen: een lens.

Conclusie: ik ben de avond tevoren vergeten mijn lenzen uit te doen.

Ruim een uur later, ik ben net op mijn werk, krijg ik berichtje van vrouwlief. Niet, zoals normaal, via WhatsApp maar via Facebook Messenger, meldt ze het volgende: ‘Lekker rustig zeker zonder telefoon!’.

Ik graai naar mijn broekzak en mis inderdaad mijn telefoon. Ook al vergeten…

De moraal van dit verhaal?

Geen idee.

Vergeten, waarschijnlijk.

30 April 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Ontzag

Wat is dat toch? 

Waarom manoeuvreren wij noorderlingen ons in de underdogpositie zodra we het tegen westerlingen opnemen? En hoe kan het dat niet alleen volwassenen maar zelfs kinderen dat doen?

Ik maakte het paasmaandag weer eens van dichtbij mee. Met mijn pupillenteam speelden we een toernooi in Ede. Na een stroeve start – misschien niet onlogisch na een twee uur durende reis – raakten we steeds beter in vorm, wonnen we steeds gemakkelijker en bereikten we (via het Groninger Be Quick) de finale.

Baas

Tegenstander in de eindstrijd was FC Amsterdam. En hoewel we in de poulefase afgerekend hadden met teams uit bijvoorbeeld Barendrecht en Alphen aan den Rijn, was het ontzag voor de Randstedelingen groot. “FC Amsterdam is baas, man”, gaf een onzer spelers, zwaar onder de indruk van de snelheid en het postuur van onze tegenstanders, bijvoorbeeld te kennen.

Het was dan ook niet verwonderlijk dat de Amsterdammers het initiatief namen. Of liever: dat wij ons terug lieten dringen.

Kans

Na een paar minuten bleek echter dat het fysiek wel allemaal indrukwekkend was, maar dat er technisch ook wel het een en ander aan schortte bij onze tegenstanders. En dat we gewoon kans maakten de finale te winnen…

Uiteindelijk bleef het 0-0 en moesten strafschoppen de beslissing brengen. Dat liep helaas niet goed af. Wij misten de tiende strafschop en moesten dus de winst aan FC Amsterdam laten.

Ontzag

Maar het ontzag was weg. Wij noorderlingen kunnen ons gewoon meten met die westerlingen. Zoals ook mensen uit het oosten des lands dat kunnen. Nietwaar, PEC Zwolle?!

23 April 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Lieflijk en liefdevol

Vanuit de kantine (officieel: bedrijfsrestaurant) hadden we een prachtig zicht op een heel ijverige meerkoet.

De vogel bouwde een nest, een soort eiland in het midden van de vijver.

We zagen hem/ haar – uiterlijke verschillen zijn er niet, leert Google – geconcentreerd de omgeving scannen. Om vervolgens in hoog tempo door de vijver te zwemmen, rietstengels te verzamelen en deze heel zorgvuldig een plekje te geven.

Een prachtig, lieflijk schouwspel…

Zwaan

Later diezelfde dag een ander voorval. Met opnieuw een vogel. Een zwaan – de mannelijke helft van het stelletje dat iedere winter in een vijver in onze woonwijk bivakkeert – stond midden op de weg en was overduidelijk slecht geluimd. Bij iedere passerende fietser maakte hij zich groot, kwapwiekte hij dat het een aard had en liet hij luid blazend en ‘pikkend’ weten geen zin in voorbijgangers te hebben. Zelfs een grote Volkswagen-bestelbus kreeg ervan langs…

De zwaan vertoonde al met al een sterk staaltje territoriaal gedrag. Waarschijnlijk omdat mevrouw zwaan heel dichtbij zat te broeden.

Waarmee ook de zwaan zich dus vooral zorgzaam opstelde. Liefdevol zelfs, maar zeker niet lieflijk.

16 April 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Gestaakt

Een in Groningen woonachtige collega had aangekondigd in Hoogezand te moeten voetballen. Reden voor mij om zondag al om 11.00 uur langs de lijn te staan.

Ik ben vervolgens getuige van een wedstrijd tussen twee totaal verschillende ploegen. De thuisploeg bestaat uit dertigers en veertigers die al enkele (of meer) jaren over hun sportieve hoogtepunt heen zijn. De gasten zijn veel mindere getalenteerd twintigers en dertigers die zelfs tegen hun gemiddeld veel oudere tegenstanders alle zeilen bij moeten zetten om gelijke tred te houden. Gemeen hebben ze, zoveel is wel duidelijk, de liefde voor het spel.

Groot is dan ook mijn verbazing dat dit schijnbaar onschuldige potje voetbal uit de hand loopt. Nadat eerder een van de wisselspelers van de gasten een rode kaart kreeg voor het beledigen van de scheidsrechter – alsof deze er iets aan kon doen dat de broer van deze wisselspeler zich zwaar blesseerde bij een op het oog onschuldige actie – wordt de wedstrijd gestaakt als iemand zich in woord en gebaar opwindt over een niet bestrafte overtreding. Met het opstootje dat hierop volgt, is voor de arbiter de maat vol.

Ondertussen vraag ik mij af wat mijn ook aanwezige zoon hiervan vindt. Hoe leg ik dit straks uit..?

Hij haast zich echter al in de richting van een der doelen. Blij dat het veld eerder vrij komt…

9 April 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Nieuwe skeelers

Terug in Hoogezand – we hebben met een hapje en een drankje de 69ste verjaardag van mijn vader gevierd – laat ik direct de hond even uit. En dat is bepaald geen straf met deze weersomstandigheden.

Al weer bijna thuis skeelert ons een jongetje tegemoet. Hij draagt een voetbalshirt van FC Barcelona, een trainingsbroek, kniebeschermers én grote witgroene skeelers.

Enkele meters voor ons komt het jongetje ten val.

“Schrok je van me?”, vraag ik.

“Nee, hoor ik valde gewoon”, antwoordt hij.

Hij krabbelt weer op, begint weer te skeeleren en blijft praten: “Ik heb nieuw skeelers. Ik zou nieuwe skeelers krijgen als ik mijn diploma C heb. Maar ik moet volgende week afzwemmen. En dan mag ik ook op een andere sport. En we gaan patat eten.”

Lachend loop ik door. Tien meter verderop kijk ik nog eens om: “En ik ga op voetbal”, roept het joch.

Jammer dat we die spontaniteit met het verstrijken der jaren verliezen, hè?!

2 April 2014 gepubliceerd in de HS-krant.