Al weer bijna thuis skeelert ons een jongetje tegemoet. Hij draagt een voetbalshirt van FC Barcelona, een trainingsbroek, kniebeschermers én grote witgroene skeelers.
Enkele meters voor ons komt het jongetje ten val.
“Schrok je van me?”, vraag ik.
“Nee, hoor ik valde gewoon”, antwoordt hij.
Hij krabbelt weer op, begint weer te skeeleren en blijft praten: “Ik heb nieuw skeelers. Ik zou nieuwe skeelers krijgen als ik mijn diploma C heb. Maar ik moet volgende week afzwemmen. En dan mag ik ook op een andere sport. En we gaan patat eten.”
Lachend loop ik door. Tien meter verderop kijk ik nog eens om: “En ik ga op voetbal”, roept het joch.
Jammer dat we die spontaniteit met het verstrijken der jaren verliezen, hè?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten