Europa

Foto: dr. Aletta Jacobs College/ Wob Claus

Sinds ik mag stemmen, heb ik altijd gestemd.

De vorige week gehouden verkiezingen voor het Europees Parlement heb ik echter aan mij voorbij laten gaan. En gek genoeg voel ik me daar helemaal niet schuldig over.

Misschien ontbreekt dat schuldgevoel wel omdat we op microschaal wel ‘aan Europa hebben gedaan’. We hadden vorige week namelijk een logé, een donderdag 14 jaar geworden Duitse. Gevolg van de internationale uitwisseling tussen het dr. Aletta Jacobs College en het Otto Hahn Gymnasium uit Geesthacht.

Deel uitmakend van een van de 21 gastgezinnen, ervoer mijn dochter dat er weliswaar verschillen zijn – ‘op onze school is alles zo grijs’, verzuchtte ons logeetje bijvoorbeeld – maar vooral ook heel veel overeenkomsten. Een Duits meisje van 14 heeft dezelfde interesses, probleempjes en eigenaardigheden als een Nederlands leeftijdsgenootje.

Ook leerde ze hoe gemakkelijk het is een woordje over de grens te spreken; opmerkelijk genoeg hebben we de hele week Engels in plaats van Duits gesproken.

Maar de allerbelangrijkste les die ze (we) leerde(n) is dat het goed is gastvrij te zijn. Dat het ‘I think I must cry’ bij vertrek onbetaalbaar is.

28 Mei 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Ongeremd blij

Nee, het lukt me niet ongeremd blij te zijn. Terwijl dat wel zou moeten.

Wat we vorige week niet voor elkaar kregen, lukte nu namelijk wel. We wonnen, sleepten dus drie punten in de wacht en stelden de tweede plaats achter kampioen FC Groningen D2 veilig.

Gevolg: promotie naar de 1ste divisie, de hoogste klasse in het D-pupillenvoetbal. Een historische prestatie die mij van trots vervult. Dat wel.

Echte vreugde ontbreekt omdat ik maar al te goed weet dat we eigenlijk niets te zoeken hebben op het niveau van de 1ste divisie. Omdat we er negen of tien keer op de oudste D-pupillen van een betaald voetbalorganisatie stuiten. Tegenstanders derhalve die niet alleen meer talent herbergen, maar ook nog eens fysiek sterker zijn – wij hebben ook eerstejaars D-pupillen in de gelederen – en vaker (onder waarschijnlijk beter gekwalificeerde trainers) trainen…

Omdat promoveren verplicht is (zegt ‘Zeist’), heb ik overwogen zaterdag met een ‘circusopstelling’ aan te treden. Opdat we zouden verliezen.

Ik hield het echter bij die gedachte. Omdat ik, net als de spelers, van winnen houd.

En daar wringt ‘em volgend seizoen de schoen…

21 Mei 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Uitslagenoverzicht

Natuurlijk kan ik het wel relativeren. Het is maar voetbal…

Toch baalde ik flink van het (voorlopig) mislopen van promotie met mijn pupillenteam. Waar een minimale overwinning had volstaan, keerden we zaterdag, ondanks een groot aantal honderd procent-kansen, met legen handen terug uit Heerenveen…

Zelfs op zondag zat het nog ‘in mijn systeem’. Later die dag echter, hoorde ik van en las ik over het feit dat het eerste elftal van VV Nieuweschans volgend seizoen niet uitkomt in de standaardklasse van de KNVB. En dat was schrikken. Want hoewel al zeker 25 jaar niet meer woonachtig in (Bad) Nieuweschans en even lang niet meer actief in het zwart-wit, blijft dat natuurlijk wel mijn cluppie.

Immers, dáár heb ik leren voetballen. Dáár ben ik van voetbal gaan houden. Dáár voetbalde ik met mijn vrienden. Dáár werd ik kampioen met de C’tjes. Dáár debuteerde ik op mijn veertiende in het eerste elftal…

Maar, en dat besef ik heel goed, veel erger is het voor al die mensen die nog wél aan de club verbonden zijn. Voor de mensen die zich vaak al decennia met hart en ziel inzetten voor de club.

Ik hoop dan ook van ganser harte dat ze de boel weer op de rails krijgen. En dat ik VV Nieuweschans slechts een jaar hoef te missen in het uitslagenoverzicht van de krant.

Tot die tijd ben ik stiekem fan van clubs als Juventus, Newcastle United en Botafogo. Clubs met de juiste kleuren.

14 Mei 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Afscheid

Met bonkende slapen keer ik het crematorium de rug toe.

We hebben zojuist afscheid genomen van onze buurvrouw. Na ruim drie jaar heeft ze het onderspit moeten delven in een ongelijke strijd met die verschrikkelijke ziekte met de letter K.

Eenmaal thuis geven we toe dat we haar eigenlijk nauwelijks kenden. Hoewel we tien jaar buren waren, bleef ons contact beperkt tot een (oprecht) vriendelijke groet en een incidenteel praatje over koetjes en kalfjes.

En toch moest ik flink op mijn kiezen bijten om het bij het afscheid droog te houden.

Omdat het verdriet doet mensen verdriet te zien hebben.

Omdat overduidelijk was dat haar man, haar drie kinderen, haar moeder, haar beide broers en veel andere familieleden haar verschrikkelijk zullen missen.

Zijn vrouw, hun moeder, haar dochter, hun zus, hun tante en hun nicht.

Onze buurvrouw.

Ik had haar graag wat beter leren kennen.

7 Mei 2014 gepubliceerd in de HS-krant.