We hebben zojuist afscheid genomen van onze buurvrouw. Na ruim drie jaar heeft ze het onderspit moeten delven in een ongelijke strijd met die verschrikkelijke ziekte met de letter K.
Eenmaal thuis geven we toe dat we haar eigenlijk nauwelijks kenden. Hoewel we tien jaar buren waren, bleef ons contact beperkt tot een (oprecht) vriendelijke groet en een incidenteel praatje over koetjes en kalfjes.
En toch moest ik flink op mijn kiezen bijten om het bij het afscheid droog te houden.
Omdat het verdriet doet mensen verdriet te zien hebben.
Omdat overduidelijk was dat haar man, haar drie kinderen, haar moeder, haar beide broers en veel andere familieleden haar verschrikkelijk zullen missen.
Zijn vrouw, hun moeder, haar dochter, hun zus, hun tante en hun nicht.
Onze buurvrouw.
Ik had haar graag wat beter leren kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten