Neuriënd liet ik de hond uit. Een goed teken. In neurie namelijk alleen als ik compleet ontspannen ben. En dat ben ik niet zo heel vaak. Ik heb altijd wel iets om over na te denken, te prakkiseren of te piekeren.
Het meest ontspannen ben ik, wanneer ik op een van de immense stranden van Terschelling vertoef (en niemand hinder met mijn geneurie).
Verder lukt het me alleen als ik met een koptelefoon op mijn hoofd muziek luister in het donker; het neuriën gaat dan over in een zachtjes meezingen.
Al ben ik ook behoorlijk relaxed bij het voetbal of wielrennen (Tour de France) kijken op tv. Niet zelden resulteert dit in een zacht snurken (in plaats van neuriën).
En zelfs als ik heel lekker eet, wil ik wel eens neuriën. Een – ietwat gênant – overblijfsel van mijn kinderjaren.
De wandeling met de hond ontbreekt in dit rijtje. En toch liep ik te neuriën. Waarschijnlijk associeerde ik (mijn brein) het geluid van een overvliegende scholekster met Terschelling, waar deze vogel zich in grote groepen ophoudt…
Opnieuw: een goed teken. Want over afzienbare tijd ben ik op Terschelling.
En zal ik neuriën dat het een aard heeft.
25 Juni 2014 gepubliceerd in de HS-krant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten