Dichtbij een rode paal

Golf op Terschelling. Foto: Erwin van der Wal

Ik houd van balspelletjes/ – sporten. Voetballen, tennissen, tafeltennissen, volleyballen; noem een balsport en ik vind haar leuk.

Zo ook golf. Het is al 15 jaar geleden dat ik een tiental lessen nam en mijn ‘baanpermissie’ haalde in Veendam. Zelfs enige aanleg kon me niet ontzegd worden (denk ik). Toch is het nooit ‘mijn sport’ geworden.

Als reden voer ik doorgaans aan dat het me aan de tijd – een rondje golf duurt al gauw een uur of vier – en/ of de financiële middelen ontbreekt.

De échte reden is dat ik me niet thuis voel op en rond de golfbaan. Ik kan me niet ontspannen tussen al die grote auto’s op de parkeerterreinen, gesteven pantalons, keurige poloshirts, tassen vol dure stokken (clubs) en kretologie als ‘fore!’ in plaats van ‘pas op!’.

De sport (of het milieu) past me niet. Net zomin als brogues me passen. Ik draag liever sneakers…

Tijdens mijn vakantie heb ik echter toch weer eens gegolfd. Voor het eerst in jaren. Op een door Golfclub Terschelling uitgezette ‘baan’ op het strand en in de duinrand van Midsland aan Zee.

En ik vond het geweldig! Omdat de sport er tot haar essentie teruggebracht is: een bal in zo weinig mogelijk slagen dichtbij een hoge rode paal (in plaats van een hole) slaan. Zonder etiquette, met de wind als voornaamste hindernis en gekleed in korte broek, T-shirtje en slippers/ sneakers.

Geheel ontspannen een fantastische bal slaan. Veel beter wordt het niet.

‘Ping…’

6 Augustus 2014 gepubliceerd in de HS-krant.