Nog twee jaar

“Ik moet nog twee jaar.”

Ik zal niet hier verklappen wie deze zin wanneer en waar uitsprak. Wel moet ik even kwijt dat het zijn/ haar allereerste zin was. In een professionele context.

Zoals de meeste anderen in mijn gezelschap, schoot ik in de lach. Te verbouwereerd om te reageren.

Zei hij/ zij dat echt? Wilde hij/ zij werkelijk de indruk wekken niet meer gemotiveerd te zijn, de dagen af te tellen?

Ik kan het me niet voorstellen. Daarom ga ik er voorlopig maar vanuit dat die opmerking niets zegt over zijn/ haar enthousiasme, laat staan vakkennis.

Maar ik ben toch op mijn hoede.

Overigens mág ik zelf nog 24 jaar.

Hoop ik…

24 September 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Ik heb niet gevloekt

Ik heb niet gevloekt.

Maar ik wil niet uitsluiten dat ik een enkel schuttingwoord gebruikt heb. Misschien zelfs meerdere malen.

Gezucht heb ik zeker.

De uitkomst van de vorige week beschreven CT-scan viel me namelijk niet mee. Sterker nog, die uitkomst was zwaar teleurstellend.

Want, de eerder met het röntgenapparaat geconstateerde afwijking (heupinklemming) blijkt niet de bron maar het gevolg van het kwaad. En dat is: heupartrose. Ook wel: heupslijtage.

En omdat ik, volgens de behandelend arts te jong ben voor ‘orthopedisch ingrijpen’ (lees: een kunstheup), zal ik binnenkort dus niet weer als een kievit kunnen lopen. Ik moet juist hopen dat ik nog beroerder ga bewegen, nog meer pijn krijg. Totdat wel ingegrepen kan worden.

Ik moet er, zoveel werd duidelijk, (voorlopig) mee leren leven.

Zuchtend, af en toe scheldend en misschien ooit zelfs vloekend.

17 September 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Observatievermogen

‘Hij maakte het basale bijzonder’.

Deze uitspraak over de in 2009 overleden schrijver/ columnist Martin Bril schoot me te binnen, toen ik donderdag een computertomografie, ofwel CT-scan, moest ondergaan.

Ik bedacht me dat Bril iets heel moois over dit ziekenhuisbezoek had kunnen schrijven. Omdat het iets koddigs heeft in een onderbroek op een in hoogte verstelbaar ‘bed’ te gaan liggen, om vervolgens in een flink uit de kluiten gewassen donut elektrisch heen en weer bewogen te worden…

Omdat het op de lachspieren werkt op een beeldscherm de cijferreeks 4, 3, 2 en 1 te zien verschijnen en bij de denkbeeldige 0 tergend langzaam enkele tientallen centimeters naar voren te bewegen…

Ook de stroomkabel van de hightech CT-scanner zou Brils aandacht hebben kunnen trekken. Omdat die, heel basaal, via een rafelig gat in het systeemplafond naar boven verdween…

Maar helaas. Ik moet het zonder Brils observatievermogen en schrijftalent doen. En kom niet verder dan: het duurde een minuutje, misschien anderhalf. Volgende week uitslag.

10 September gepubliceerd in de HS-krant.

Genomineerd

Ja, ook ik ben genomineerd.

En nee, ik heb geen emmer ijswater over me heen laten gooien.

Ik heb, met andere woorden, de ALS Icebucket Challenge niet geaccepteerd. Niet omdat ik het geen goed doel vind. ALS is een verschrikkelijke ziekte die zo snel mogelijk uitgebannen moet worden. En alles dat daaraan bijdraagt, krijgt mijn steun.

Waarom dan de ALS Icebucket Challenge niet geaccepteerd?

Waarschijnlijk ben ik een tikkeltje (te?) dwars. En pas ik er gewoon voor verantwoordelijk te zijn voor nummer zoveel in die schijnbaar oneindige reeks filmpjes met leeggekieperde emmers ijswater… Ik vraag me overigens af of iedereen ook echt een donatie doet…

Of heb ik misschien een autoriteitsprobleem? Toen ik genomineerd werd, kreeg ik namelijk sterk het gevoel verplicht te worden geld over te maken aan een goed doel.

Terwijl ik liever zelf ‘mijn’ goede doelen kies. Zoals KWF Kankerbestrijding, dat deze week de jaarlijkse collecte houdt.

3 September gepubliceerd in de HS-krant.