Ik kan slecht tegen mijn verlies.
Ik was zo’n jongetje dat huilend het voetbalveld verliet bij een nederlaag.
Op de tennisbaan maakte ik het mogelijk nog bonter: ik smeet het racket alle kanten op wanneer ik het onderspit dreigde te delven.
Ik ben er niet trots op, maar gelukkig gaan de scherpe randjes er met het verstrijken der jaren wel wat af.
Ik kan inmiddels redelijk leven met een nederlaag. Vooral wanneer het klip en klaar is dat de tegenstander beter is.
En dat is maar goed ook. Mijn pupillenteam verloor tot dusverre elf van de zeventien competitiewedstrijden. Vaak werd het zelfs een nulletje of zes. Niet leuk, dat nooit, maar wel te verteren. Omdat onze tegenstanders simpelweg wat beter zijn.
Bovendien smaakt het zoet der overwinning nog beter wanneer je niet zo vaak wint.
Zaterdag wonnen we met 5-1. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten