 |
| Foto: Pixabay |
Hoewel ik het laatste het liefst volledig zou toeschrijven aan mijn versleten heup en het daarmee gepaard gaande onvermogen aan (duur)sport te doen, weet ik heus wel dat er nog een oorzaak is. Zoals een oud gezegd luidt: ieder pondje gaat door het mondje. En ik houd nogal van lekker eten. Ik ben ook heel goed in (te) veel eten.
Dus toen we op uitnodiging van mijn ouders zeer luxe uit eten gingen, was ik gewaarschuwd vooraf goed (lees: genoeg) te eten. De verwachting was (waarschijnlijk terecht) dat ik niet genoeg zou hebben aan de ‘kleine hapjes’ die geserveerd zouden worden.
Niets was echter minder waar. Ik heb met volle teugen genoten van achtereenvolgens amuse, voorgerecht, tussengerecht, hoofdgerecht en dessert. Vooral de gravad lachs (of lax) – een Scandinavisch gerecht, las ik later – en de salade niçoise konden mij bijzonder bekoren.
Of het voldoende (qua hoeveelheid) was, deed eigenlijk helemaal niet ter zake. Omdat iedere hap zo de moeite waard was de tijd voor te nemen.
Woensdag 28 maart 2018 gepubliceerd in de HS-krant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten