Appels en peren? |

Beeld: Pixabay

Het hart van een leeuw.
De longen van een renpaard.
Een kop van beton.

NOS-commentator Herbert Dijkstra kwam zondag superlatieven tekort om de 33-jarige Nikki Terpstra te typeren.

Terecht. Terpstra had zojuist op indrukwekkende wijze de Ronde van Vlaanderen gewonnen. De Noord-Hollander kwam alleen over de streep na een solo van 18 kilometer.

Meest memorabel moment voor mij (als televisiekijker) was Terpsta’s blik toen hij achter de Italiaan Nibali, die vanuit de achtervolgende groep de jump naar de kopgroep wilde maken, aanreed. Wie ooit het begrip ‘focus’ wil verbeelden, kan dat moment gebruiken. Nadere uitleg is dan niet meer nodig.

Minstens zo veelzeggend was een moment kort na de finish. Terpstra was als winnaar verplicht op te draven voor een ‘flash-interview’, een kort interview. Draven zat er echter niet meer in. Ondersteund door een soigneur (denk ik), kon hij zich ternauwernood staande houden. De man was overduidelijk steen- en steenkapot na bijna zesenhalf uur ‘koers’.

Ik moest toen even denken aan de enkele maanden oudere Robin van Persie. De Feyenoord-vedette zag dezelfde dag vanaf de tribune hoe zijn club met 5-0 won van stadgenoot Excelsior. Vanaf de tribune… Van Persie was nog niet hersteld van iets meer dan een halve wedstrijd voetballen tegen PEC Zwolle twee weken eerder.

Nikki Terpstra reed vier dagen voor de Ronde van Vlaanderen nog een andere koers, Dwars door Vlaanderen (180,5 kilometer). Hij finishte – na ruim vier uur – als negende…

Of is dit appels met peren vergelijken?

4 april 2018 gepubliceerd in de HS-krant