Hoogtepunten

Somberen over een vervelend/ negatief voorval gaat me beter af dan blij zijn over een blijde/ positieve gebeurtenis.

Dat merkte ik maar weer eens toen ik voor deze laatste krant van het jaar een top 5 van mijn persoonlijke hoogtepunten wilde opstellen.

Na enig denken – en mijn eigen (toch wel persoonlijke) columns gescande hebbende – kwam ik tot het volgende lijstje:

1. De zomervakantie.

Nog niet vaak zulk mooi weer gehad. Zelfs het twee weken durende verblijf op Terschelling was zonovergoten.

2: De promotie met ‘mijn’ D-pupillenteam naar het hoogste landelijke niveau.

3. De eindmusical van zoonlief B.

Ik zat, helemaal vooral, ongegeneerd trots te zijn op mijn niet meer zo heel kleine jongen.

4. De manier waarop dochterlief I. zich verhield met de 14-jarige Duitse Sophia, die een weekje bij ons logeerde. Dit in het kader van de uitwisseling tussen het dr. Aletta Jacobs College en het Otto Hahn Gymnasium uit Geesthacht.

5. De spooktocht in het Drevenbos met ‘mijn pupillenteam.

Nuanceren

De top 5 compleet, voelde ik echter toch de behoefte een en ander te nuanceren. Want was ik tijdens die vakantie (nummer 1) niet ook af en toe gefrustreerd vanwege de pijn in mijn liezen?

Ging de vreugde over die promotie (nummer 2) niet ook gepaard met een flinke dosis angst voor dat hoge niveau?

Wilde ik tijdens die musical (nummer 3) op een bepaald moment niet ook heel graag naar huis? Omdat het WK voetbal op het punt van beginnen stond…

En verbaasde ik me tijdens die logeerpartij (nummer 4) niet ook over het feit dat uitsluitend Engels gesproken werd?

Feitelijk heb ik alleen tijdens die spooktocht zonder reserves genoten, moet ik toegeven. Zelden zo gelachen.

Hét hoogtepunt van 2014 derhalve.

30 December 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Goede voornemens

Omdat de tijd is aangebroken na te denken over mijn goede voornemens voor 2015, heb ik de top 5 van goede voornemens voor 2014 maar even gegoogled.

Met de nummer 1 op die lijst kan ik ook voor 2015 wel uit de voeten: ‘afvallen’. Al jaren ook mijn nummer 1. Tot frustratie overigens van mijn zus(je), die op 9 januari verjaart.

Op 2: ‘minder druk maken’. Die zet ik er niet op. Mijn werkgever staat immers voor een grote reorganisatie, waardoor mijn toekomst binnen het bedrijf hoogst onzeker is. En daar mag ik me best druk om maken, vind ik.

Op 3: ‘meer sporten en bewegen’. Staat ook voor 2015 genoteerd!

‘Zuiniger leven’ stond op 4. Liever niet. Maar ja, als ik echt ontslagen word… (maak ik me al weer druk..).

Numero 5: ‘beter voor mezelf opkomen’. Dat heb ik ondertussen – de 40 al enkele jaren gepasseerd – aardig onder de knie. Die komt dus niet op mijn lijstje.

Inmiddels geïnspireerd, ruim ik wel een plekje in voor: ‘stoppen met zelfmedelijden’. Ik schaam me namelijk met terugwerkende kracht voor het geweeklaag op deze plek over mijn fysieke malheur.

Vorige week nog, zelfs.

Terwijl op het moment dat ik die laatste column – over spierpijn nota bene – zat te tikken, mijn goede collega B. werd getroffen door een hartinfarct…

Dinsdag 23 december 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Spierpijn

“Dit is minder gevoelig dan de vorige keer”, zeg ik voorzichtig.

Om deze uitspraak onmiddellijk te betreuren. Grijnzend zet fysio Guus zijn duim in een spier in mijn bovenbeen. “Dat is wél gevoelig”, weet ik eruit te persen.

Even later komt Guus met een autogordel op de proppen. Zoals hij dat wel vaker doet. Om, zoals hij dat zegt, op een andere manier tractie te geven. Ofwel, leert Wikipedia, om door middel van een (externe) trekkende kracht invloed uit te oefenen op een lichamelijke stoornis of beperking.

Een juiste methode, lijkt het. Want, mijn been/ heup is al een stuk beweeglijker dan bij de eerste behandeling een aantal weken geleden.

De pijn neemt echter niet af. Integendeel. “Allemaal spierpijn”, zegt Guus. “Allemaal spierpijn.”

Pijn die dus van tijdelijke aard is. Maar toch zie ik stiekem een beetje op tegen de volgende behandeling. Dan begint het opnieuw…

17 December gepubliceerd in de HS-krant.

Adoratie

Zoals zoonlief ze van Messi en Ronaldo heeft, en dochterlief van allerlei rijkelijk getatoeëerde zangers, rappers en voetballers, had ik vroeger ook posters van mijn idolen aan de muur.

En waar voetballertjes van nu à la Ronaldo hun passen tellen en wijdbeens gaan staan voor ze op doel schieten, deden wij de sterren van toen ook na.

Ik herinner me dat ik mijn veters op z'n Maradona's strikte (om de enkels), mijn shirt als Mario Been droeg (achter in, voor uit het broekje), serveerde als John McEnroe (standbeen parallel aan de baseline) en aan het net als Boris Becker naar ballen dook.

Blinde adoratie, denk ik. Die vooral ook zichtbaar was in mijn schoolagenda. Iedere mooie foto van Diego Maradona, Mario Been, Yannick Noah, Boris Becker en John McEnroe werd uitgeknipt en ingeplakt.

Wanneer die adoratie verdween?

Nadat Gabriela Sabatini de plaats in mijn agenda innam van haar landgenoot Maradona, denk ik.

En ik, waar het de andere sekse betrof, stille aanbidding bleek te prefereren boven openlijke adoratie.

10 December 2014 gepubliceerd in de HS-krant.

Munitie

Ik had al iets geschreven over een nieuwe reorganisatie bij mijn werkgever NDC mediagroep.

Op het allerlaatste moment heb ik echter toch maar op de deleteknop gedrukt. Ik durfde het niet aan.

Omdat op dit moment nog niet bekend is hoeveel mensen hun baan zullen verliezen, op welke afdelingen de hardste klappen zullen vallen en welke criteria gehanteerd worden. 

En ik geen zin heb de beleidsbepalers munitie te geven…

Over munitie gesproken. We schoten met scherp zaterdag. Drie keer maar liefst.

Resultaat: de tweede overwinning van het seizoen. Waardoor het ineens helemaal zo erg niet meer was om ruim 170 kilometer naar huis te rijden…

En er ook even niet aan het werk (lees: de reorganisatie) gedacht werd…

3 December 2014 gepubliceerd in de HS-krant.